Making footprints in Bolivia...

We schrijven vrijdag 21 januari.... We zijn inmiddels over de helft....
De tijd gaat vlug en toch lijkt het alsof we al een half jaar weg zijn, zoveel indrukken hebben we inmiddels opgedaan. En we hebben nog steeds geen ruzie gehad....

Peru ligt inmiddels alweer een ruime week achter ons en de eerste sporen zijn in Bolivia achtergelaten.
We hebben Death Road overleefd en vanavond vertrekken we naar Sucre...

Eindelijk weer even onder de 3000 meter. De hoogte zit inmiddels in ons systeem en vergt aardig wat energie.
Het is fijn om af te dalen naar ietwat acceptabelere hoogte voor ons als lowlanders.

Maar goed... Dit terzijde. Tijd om onze belevenissen van de afgelopen tijd even te resumeren.

Met Manu nog steeds in ons systeem zijn we op 11 januari op pad gegaan naar Machu Pichu. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we er eigenlijk allebei helemaal geen zin in hadden. Vandaar dat we hadden gekozen voor een twee daags tripje... Hadden we dat van tevoren geweten...

´s Ochtends vroeg werden we opgehaald door een grote bus vol met mensen met buideltasjes, Peru-mutsjes, Peru-petjes, Peru-sjaaltjes, Peru-tasjes etc. We werden welkom geheten door onze gidse Jenny. Jenny was een strenge tante. Jenny´s wil was wet, als Jenny: "Jenny´s group" riep, dan moesten we maken dat we bij haar in de buurt kwamen en owee als je één minuut te laat kwam. Haar hele houding zorgde ervoor dat je niet wilde weten wat er anders zou kunnen gebeuren. Jenny deed dit werk te lang want ze ratelde het hele verhaal op zo´n enorm verveelde toon af dat het een probaat middel tegen slaapproblemen zou zijn. Maar goed, er was no way back voor Floris en Lonneke....

De bustocht voer door Sacred Valley en stopte zo ongeveer om het half uur bij een punt waar mensen zogenaamd gebruik konden maken van het toilet. Héél toevallig waren daar ook net zo´n tweeduizend Peruaanse vrouwtjes die héél toevallig hun handelwaar (lees: gebreide Peruaanse mutsjes, gestreepte hippiebroeken, Peru-mokken, schunnige beeldjes, Lamawollen sokken, Alpalcawol-sloffen en een heleboel andere meuk) juist aan jou wilden verkopen. Zodra de bus stopt komen ze van verre aangerend en schreeuwen allemaal: Amiga, amiga! Look! Buy! Verry cheap!
Vriendschap in Peru is exhausting at times...

Floris en ik beseften ons allebei maar al te goed dat er maar één manier was om dit tripje zonder venijn, kleerscheuren en ruzie door te komen. Gewoon rustig blijven, er samen om lachen en zodra de kans zich zou voordoen rennen voor ons leven zonder achterom te kijken... En dat hebben we dus gedaan....

Zodra we met de bus in het plaatsje Ollantaytambo waren, hebben we ons met z´n tweeen naar het eerstvolgende terras begeven en het gewoon heel ordinair op een zuipen gezet. We kwamen aan de praat met Amy en Ryan uit Engeland en het was erg gezellig. ´s Avonds hebben we de trein gepakt naar Agua Callientes, de toegangspoort naar het befaamde Machu Pichu. Een mooi plaatsje, maar zo toeristisch als Alkmaar tijdens de kaasmarkt (sorry voor de vergelijking Rutger en Bas).

Oorspronkelijk was het plan om rond 5 uur op te staan, maar gezien de staat waar we ons in bevonden is dit niet gelukt. Uiteindelijk hebben we ons rond 7 uur uit de nesten gewerkt en kregen we van de eigenaresse van het hostel te horen dat onze gids al klaar stond... We keken elkaar aan en dachten: "Ach jee, daar gaan we weer..."

Als makke schaapjes begaven we ons richting het busstation. Het was maar goed dat onze gids messcherpe aanwijzingen gaf, zoals: "Hier in de rij aansluiten. Geef het kaartje aan de buschauffeur. Stap in de bus en ga op een stoel zitten." Anders hadden Floris en ik natuurlijk nooit begrepen wat de bedoeling was en hadden we het waarschijnlijk nooit naar boven gered...

De weg naar boven was prachtig, het uitzicht fenomenaal. Een kleine landslide verhinderde de bus een kort moment. Maar met dat bijltje hakken ze hier vaker en dus was dat euvel snel opgelost.

Boven aangekomen werden we wederom als een kudde bij elkaar gedreven en kregen we de instructie dat we het blauwe vlaggetje moesten volgen en de groep niet uit het oog mochten verliezen. En als er: "Group Washington" werd geroepen moesten we stante pede aan komen draven en braaf luisteren. WAT!?!

Dat hadden Floris en ik al snel gezien. We zijn met de groep naar binnen gelopen en we hebben ons daarna meteen uit de voeten gemaakt. We hebben op eigen houtje Machu Pichu bekeken en we hebben ons kapot gelachen om onszelf en de situatie. Maar gezien onze meligheid op dat moment kwam Machu Pichu, dat op de UNESCO wereld erfgoedlijst staat, voor ons niet uit de verf.

De eerste aanblik als je door de poort komt is ronduit prachtig. Het is alsof je naar een heel groot uitvergrote foto in een of ander reisblad staat te kijken. Maar als deze eerste indruk is weggeebd, blijft er niets anders over dan een ruine waar men eigenlijk helemaal niks over weet, dat op een schitterende locatie ligt ... Dat dan weer wel...

Floris en ik zijn van mening dat je het Inca Trail moet lopen om optimaal van Machu Pichu te kunnen genieten. Zo sla je ook het hele toeristische circus waar wij in terecht zijn gekomen over en ik kan me voorstellen als je na het lopen van het trail een eerste blik door Sungate op Machu Pichu werpt het wel degelijk iets met je moet doen....

Wij zijn wel blij dat we het gezien hebben, want als je eenmaal in Peru bent ga je dit natuurlijk niet missen. We hebben het van ons lijstje gestreept en konden nu dus met een gerust hart Peru eindelijk verlaten...

Echter voordat we konden gaan moesten we even afscheid gaan nemen van Tom. Tom komt oorspronkelijk uit Woerden en heeft de laatste jaren in Venlo doorgebracht, totdat hij tijdens een van zijn reizen een Peruaanse schone tegen het lijf liep en besloot zijn leven in Nederland voorgoed achter zich te laten. Tom heeft nu een bar/restaurant in Cusco ¨El Cholandes¨ genaamd. Hier zijn wij meerdere malen geweest om te genieten van een lekker kroketje en patatje oorlog, een goed bakkie leut of gewoon een biertje. Daarnaast is Tom freelance reisbegeleider voor Baobab, Shoestring en dergelijke en heeft ons dus niet laten gaan nadat hij ons in ruime mate had voorzien van goeie en praktische tips met betrekking tot Bolivia. Tom bedankt!

Daarnaast moesten we ook nog even afscheid gaan nemen van Marianne. Marianne heeft jaren in de Manu-jungle doorgebracht als biologe en heeft nu haar eigen tour-agency Pantiacolla. Wij hadden onze Manu-tour graag bij haar geboekt, maar zij kreeg helaas geen groep bij elkaar. Echter heeft zij in onze zoektocht zoveel betekent dat wij niet konden gaan zonder haar te bedanken met een flesje wijn. Ook Marianne bedankt!

De oorspronkelijk geplande 4 weken in Peru zijn er 7 geworden. Peru heeft ons verrast met al haar diversiteit, schoonheid en natuurgeweld. De Andes, de woestijn en natuurlijk het hoogtepunt voor ons, de Manu-jungle. Tijd om afscheid te nemen....

Bye bye Peru! Hello Bolivia!

Vanuit Cusco zijn we doorgereisd naar Puno. Hier zijn we overgestapt op de bus naar Copacabana, Bolivia aan de andere kant van het Titicaca-meer. Bij de grensovergang moesten we weer van bus wisselen nadat we onze exit-stempel in Peru hadden gehaald en van een entree-stempel van Bolivia waren voorzien.

Copacabana is een klein mooi gelegen stadje met een heerlijk easy-going sfeertje. We hebben enkele nachten doorgebracht in een prachtig en bijzonder hostal (Los Olas), gelegen op de bergwand en van hieruit hadden we een prachtig uitzicht gehad op de omgeving en de ondergaande zon. Flesje wijn erbij en genieten maar...

Het Titicaca-meer is het hoogst gelegen meer ter wereld. Het ligt op een hoogte van 3811 meter en beslaat een oppervlakte van 8400 km2. In het Titicaca-meer ligt het Isla del Sol. Volgens de verhalen van de Inca´s is hun Zonnegod hier geboren en dus is het een heilig eiland met wat ruines erop.
Het eiland is 10 km lang en 5 km breed. Er zijn geen wegen en er is geen verkeer. Er zijn enkele wandelpaden en er is een klein dorpje Yumani in het zuiden, waar tal van hostelletjes zijn om te overnachten. Dit hebben Floris en ik dus ook gedaan.

Met zo´n 100 andere toeristen op een bootje gepropt op weg naar het eiland. Bij aankomst werden we praktisch aan de hand meegenomen door een meisje van een jaar of 10 die ons zo´n beetje alle hostels in Yumani heeft laten zien, totdat we er een naar onze goesting vonden.

Op het eiland was het mooi, vredig en rustig. De volgende ochtend zijn we op tijd opgestaan en hebben een hike naar de andere kant van het eiland gemaakt. Een wandeling van 8 km...
Nou klinkt dat alsof dat niks voorstelt.... Niets is echter minder waar..... Een wandeling op 4 km hoogte die de helft van de tijd bergopwaarts gaat met een brandende zon op je gelaat is een stevige inspanning... Maar beslist de moeite waard.. Aangekomen op het noordelijke deel van het eiland maar besloten om het bootje terug naar het vaste land te pakken..

Die Bolivianen zijn een stel grapjassen. Je koopt een ticket voor de terugreis, geeft dit aan de kapitein, deze stopt het in een schriftje en beweert dan doodleuk dat je niet betaalt hebt want je hebt geen ticket... Hahaha, die vlieger gaat niet op. Gelukkig schoot een vriendelijke Argentijnse ons te hulp en zij heeft deze meneer op beleefde maar duidelijk toon de waarheid gezegd... Even later bond hij in en gaf hij toe dat hij ons ticket gevonden had. Zijn excuus: er zijn zoveel toeristen dat ik het af en toe niet meer bijhoud, ik kan er niks aan doen.. (wij waren de enige europeanen op zijn bootje)... That´s the way they roll in Bolivia....

Na nog een nachtje op de Copacabana te hebben doorgebracht was het weer de hoogste tijd om verder te reizen... Op naar La Paz!

De rit naar La Paz gaat over het Altiplano. Dit is de op een na grootste hoogvlakte van de wereld, op die van Tibet na. Als we uit de bus naar buiten kijken verraden enkel de besneeuwde bergtoppen in de verte hoe hoog we zitten. En dan vanuit het niets kondigt La Paz zich aan. La Paz is de grootste stad van Bolivia met zo´n ruime anderhalf miljoen inwoners. Het ligt in een kloof, beneden een vlakte, op een hoogte van 3600 meter aan de rivier La Paz. Het eerste aanblik is adembenemend. Op eengepakte huisjes in een vallei omringd door al dan niet besneeuwde bergtoppen.

We checkten in in Arthy´s guesthouse. Ons doel in La Paz: Death Road trotseren en dus gingen we erop uit om deze beruchte trip te boeken.

Death Road is een van de weinige routes die het Amazoneregenwoudgebied in Noord-Bolivia verbindt met La Paz.
Na La Paz gaat de weg eerst licht omhoog waarna hij over een lengte van ongeveer 60 tot 65 km ongeveer 3300 m in hoogte daalt. Hierbij wordt vrij snel van de koele hoogvlakte van Bolivia naar het regenwoud gegaan waarbij de weg kronkelt langs steile hellingen en boven hoge afgronden.
Doordat de weg langs zeer diepe afgronden van ten minste 600 m gaat, de weg enkelbaans is (meestal niet breder dan 3,2 m) en door het ontbreken van een vangrail of andere veiligheidsmaatregelen is het een extreem gevaarlijke weg. Ook kunnen regen en mist voor beperkte zichtbaarheid zorgen, de weg glibberig maken en er kunnen rotsen afbreken van de kliffen erboven.

Een van de plaatselijke regels bepaalt dat de bestuurder die bergafwaarts gaat nooit de weg kan "opeisen" en moet zich naar de rand van de weg begeven. Dit dwingt snellere voertuigen te stoppen zodat er veilig gepasseerd kan worden. Ook rijdt men hier links, in tegenstelling tot de rest van Bolivia. Hierdoor heeft een bestuurder van een voertuig met het stuur aan de linkerkant een beter zicht op zijn linkerwiel waardoor er veiliger gepasseerd kan worden.

El Camino de la Muerte is legendarisch omdat deze levensgevaarlijk is. In 1995 is deze weg door de Inter American Development Bank uitgeroepen tot "'s werelds meest gevaarlijke weg". Een schatting gaat uit dat 200 tot 300 weggebruikers jaarlijks omkwamen op deze weg. Langs de weg staan verschillende herdenkingskruizen op de plekken waar mensen omgekomen zijn. Inmiddels wordt de weg nauwelijks meer gebruikt door gemotoriseerd verkeer omdat er een nieuwe veiligere weg is gebouwd. Echter wordt het nu gebruikt als toeristische atractie voor thrillseekers...

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik de avond tevoren toch wel enige schrik had... Floris stond van het begin af aan te popelen, terwijl ik stiekum in gedachten op zoek was naar smoesjes om er onderuit te komen.... Ik weet van mezelf dat als het op fietsen aankomt, een ongeluk bij mij in een klein hoekje zit. Dit kunnen de meeste van jullie die me beter kennen wel beamen... Maar wie A zegt zal ook B zeggen...

Ervan overtuigd dat de laatste dag van mijn leven was aangebroken gingen we op 20 januari op pad...

Na een rit van ruim een uur kwamen we aan bij het beginpunt van de rit op 4700 meter, het was er fris en zonnig. De weersomstandigheden waren ideaal.
We kregen uitvoerige instructies en alle mountainbikes werden aangemeten en remmen gecontroleerd. De helmen gingen op, knie- en elleboogbeschermers aan, opvallend oranje hesjes en handschoenen aan. We waren er klaar voor... Let´s get killed!

De eerste 24 km gingen over het asfalt. Hier was er nog gewoon verkeer, dus we moesten goed om ons heen blijven kijken en rechts blijven rijden. Trappen was niet nodig, het was zo steil dat er enkel af en toe bijgeremd moest worden. Dit gaf al een enorme kick!

Zoals verwacht ging Floris op kop achter de eerste gids. Ik was nog in een aftastende fase en kwam als een na laatste. We stopten geregeld om te kijken hoe het een ieder afging. Mijn zelfvertrouwen en de schik groeide met de minuut en ik werkte mij langzaam een weg naar voren...

Maar toen was het gedaan met het asfalt en begon de echte Death Road...
We kregen instructies dat we het eerste stuk langzaam zouden gaan doen, zodat iedereen de weg wat beter zou leren kennen. We werden gewaarschuwd voor de gravel, rotsblokken, gaten en breedte van de weg. ¨Denk eraan: het is geen competitie, doe het op je eigen tempo! En rechts aanhouden!¨, waren de duidelijke woorden van de gids.
And off we went..

In de eerste bocht ging ik al bijna onderuit en toen ik het hoekje omkwam zag ik Death Road voor me opdoemen... Dit wordt helemaal niks, mijn laatste uur heeft geslagen, waren de gedachten die in me opkwamen. Ik fietste zover mogelijk rechts, zover mogelijk af van de afgrond van 600 meter langs me. Ik had echt schrik en Floris, die stoof er meteen vandoor...

Dat kon ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan... Ik sprak mezelf toe: ¨Kom op Lon, denk eraan wat je met motorrijlessen hebt geleerd. Kijk van je af en gaan met die banaan.¨ En toen kreeg ik ook de smaak te pakken..
Langzaam werkte ik mezelf een weg naar voren... Na tien minuten kregen we instructies dat we vanaf nu aan de linkerkant naast de afgrond zouden gaan rijden om zo eventueel tegemoetkomend verkeer eerder aan te kunnen zien komen... Ik was de schrik te boven en stoof nu full speed met de kopgroep naar beneden. Wat een kick! Het werd steeds warmer en uiteindelijk kwamen we na 4 uur bij het eindpunt van onze rit. Floris natuurlijk als eerste, maar ik als vierde en dat vind ikzelf een hele prestatie! Wat een fantastische ervaring! We are Death Road Survivors!

Toen we beneden aankwamen kwamen we erachter dat het enige andere meisje in de groep haar vriend Theo vorig jaar hier op Death Road verloren had. Zij reed mee als eerbetoon aan haar maat. Dat verklaarde waarom zij zo emotioneel reageerde tijdens de rit. Alle horrorverhalen werden vervolgens vertelt door de gidsen terwijl we tevreden en onder het genot van een biertje aan het zwembad zaten. Maar goed dat ze die verhalen achteraf vertellen.... Het is echt niet voor niks Death Road... Maar wij hebben hem overleefd en dat was reden voor een feestje...

Die avond hebben we hem duchtig geraakt. Daags erna moesten we allebei herstellen van een stevige kater en spierpijn op verschillende plaatsen.

Eigenlijk wilden we onze laatste dag in La Paz een bezoek brengen aan de San Pedro Prison. We hadden gehoord dat een een zeer bijzondere, maar zeker geen risicovrije onderneming is. San Pedro is een stad op zich. Binnen de muren van San Pedro zijn geen bewakers. Buiten de muren van San Pedro wel. Deze bewakers moet je als toerist eerst omkopen om binnen te komen, waarmee je dus al een strafbaar feit pleegt. Eenmaal binnen wordt je dan rondgeleid door een gevangene met een bodyguard, uiteraard ook weer tegen betaling.

In deze gevangenis wonen naast de gevangene ook de vrouwen en kinderen van de gevangenen. Het is voor de rest van het gezin namelijk veiliger om ook binnen de muren van het gevang te leven dan buiten op straat. Binnen de gevangenis gelden de regels van het systeem. Hoe welgestelder de gevangene en zijn familie is, hoe meer hij voor het zeggen heeft. Er zijn winkeltjes, restaurants en barretjes. Er wordt stevig gedronken binnen de muren van de gevangenis en vechtpartijen zijn aan de orde van de dag.

Het verhaal gaat dat er binnen de muren van San Pedro de beste coke van Bolivia geproduceerd wordt. Als je als toerist op het einde van je rondleiding bent, wordt je de vraag gesteld of je dit wilt kopen. Zo zijn enkele Australiers ruim een week geleden opgepakt terwijl ze naar buiten liepen met hun zakken vol coke en zijn onmiddelijk het land uit gedeporteerd.

Hierdoor is het op dit moment lastig om als toerist het San Pedro binnen te komen. De bewakers hebben de spreekwoordelijke riempjes tijdelijk wat strakker aangetrokken. We hebben enkele uren voor de poort staan wachten en kijken of het mogelijk was om binnen te komen, maar dat bleek dus niet het geval... We werden geadviseerd om op zaterdag (bezoekdag van de familie) terug te komen... Echter zijn wij dan niet meer in La Paz...

Achteraf eigenlijk ook maar beter, want waar ben je eigenlijk mee bezig als je een gevangenisbewaker omkoopt om als toerist een kijkje te kunnen nemen in een gevangenis, waar geen enkel toezicht is en alles gebeurt wat God verboden heeft... Naja, het was wel weer een leuk verhaal geweest...

En nu is het dus weer de hoogste tijd om door te reizen. Op naar Sucre! En dan van daaruit waarschijnlijk naar Potosi. Hier willen we een bezoek gaan brengen aan de zilvermijnen... Maar we zijn er nog niet over uit of dit zo´n verstandig idee is... Best wel eng, zo´n mijn... Ach, what the fuck.. We hebben Death Road overleefd....

Sodejakkes, wat een lang verhaal weer... Scheelt dat jullie niks beters te doen hebben.... ;-)

Kusje en fijn weekend!