Afzien en genieten gaan wel hand in hand!

En dan is het alweer 2011! Allereerst natuurlijk iedereen de allerbeste wensen en alle goeds voor 2011!!

Wij zijn het jaar goed begonnen, wat zeg ik.... héél goed... op één klein minpunt na... Op oudjaarsavond is onze fotocamera namelijk gejat, maar daarover later meer.... Het belooft weer een heel verhaal te worden, want we hebben weer mooie dingen meegemaakt. Dus ga er maar eens goed voor zitten....

Na het schrijven van ons laatste reisverslag hebben we wederom ons tijdelijke leventje in de backpack gepropt en zijn we afgereisd richting Cusco.

Cusco, Cusco, Cusco... Wat zal ik erover zeggen...
Cusco is de heilige stad, gesticht door de Inca´s en is de langstbewoonde stad van het westelijk halfrond.
Cusco betekent in het Quecha ¨Navel van de aarde¨.
Cusco is de gateway naar Machu Pichu.
Cusco is omringd en gevuld met overblijfselen van het Inca-tijdperk.
Cusco ligt in een vallei en is omringd door groene heuvels, ´s avonds kijk je op de lichtjes van de stad neer. Een prachtig gezicht.
Cusco ligt op 3360 meter in de Andes en telt 300.000 inwoners.
Cusco is mooi. Cusco is prachtig. Cusco is toeristisch, heel toeristisch.
Wij zijn blij Cusco te hebben mogen leren kennen en wij zijn ook blij om Cusco over enkele dagen weer te verlaten...

Maar voor het zover is gaan we morgen dan toch maar eens een bezoekje brengen aan Machu Pichu, want dat moeten we natuurlijk wel gezien hebben.

Maar even terug naar het einde van 2010. Een druk, bewogen en succesvol jaar voor ons beiden. Hopelijk is 2011 de overtreffende trap...

Nadat wij hier in Cusco op 28 december zijn aangekomen hebben we eerst maar eens enkele dagen niets gedaan. Een beetje rondgewandeld en genoten van de pracht van Cusco en zijn omgeving. Wat kerken bezocht... want dat doe je natuurlijk als je in Cusco bent... Verder gerelaxed, wat op stap geweest en natuurlijk oud en nieuw gevierd. Oud en nieuw in Cusco... Pffff....Wat een spektakel! Wat een feest!

Toen het in Nederland middernacht was, was het bij ons zes uur in de avond op 31 december. Na enkele telefoontjes naar huis te hebben gepleegd zijn we ons ook maar eens klaar gaan maken voor de veldslag. Toen we bezig waren met het leggen van een goede bodem, kregen we het heugelijke en spannende nieuws dat ons neefje of nichtje bezig was zijn/haar entree te maken op onze wonderschone aarde. Eindelijk.... 2 weken te laat, zoals het een echte Kersten betaamt...
En toen wij ons eerste glas rezen op het begin van een nieuw leven, kwam het nieuws dat ons nichtje Joske om 16 minuten over twaalf geboren was. Wat een prachtig nieuws en wat een mooi begin van het nieuwe jaar. Na een gelukkige vader en moeder gesproken te hebben, zijn wij (glimmend van trots) het feestgedruis ingedoken....

En een feest was het.... Op Plaza des Armas was het een drukte van jewelste. De gehele week werd er al vuurwerk afgestoken, maar deze avond leek het net oorlog. Floris had een maatje gevonden in een straatjochie van een jaar of 7. Als een klein kind zo enthousiast werden er vuurwerk, slingers, drank, feestartikelen etc. ingeslagen, afgestoken en opgedronken. Ik had inmiddels vrienden gemaakt met een groep Brazilianen en Argentijnen en er werd gedanst, gedronken en gefeest....

Totdat ik tot de ontdekking kwam dat onze fotocamera niet meer in mijn zak zat.... WTF!?!?! Ik keek nog om me heen, maar realiseerde me meteen dat dit geen enkele zin had. Die waren we kwijt. Maar gelukkig, GELUKKIG had ik net die dag alle foto`s en filmpjes geback-upped op onze harde schijf en in mijn online webalbum. We zijn dus alleen de foto´s en filmpjes van oudjaarsavond kwijt en onze videoboodschap voor Joske. Maar wie weet.. misschien duiken deze ooit eens op via You Tube...

Goed... Uiteindelijk ontzettend gaar het bed ingerold en de volgende ochtend naar het politiebureau om aangifte te doen. Daar waren we niet de enigen. Er stond een 20-tal toeristen voor ons in de rij. Ieders camera was gejat en allemaal op Plaza des Armas. Het leek er dus verdacht veel op dat er een bende aan het werk was geweest. De fotoshops hebben die dag goede zaken gedaan. We kwamen tijdens het shoppen naar een nieuwe camera alle toeristen tegen die we ook bij de politie hadden gezien. Tja, wat kun je eraan doen...
Nogmaals: gelukkig hebben we de foto´s nog.

En toen was het dus 1 januari 2011...

Wij waren bij aanvang van onze reis oorspronkelijk van plan om in Cusco het beroemde Inca-Trail te gaan doen. Een 4-daagse trekking door de Andes die eindigt bij het bekende Machu Pichu. Echter zijn we van gedachten verandert sinds we in Peru zijn.

¨Wat doe je in Zuid-Amerika als je geen bezoek brengt aan de Amazone?¨, was de vraag die we onszelf stelden.
We hoorden van Manu National Park en wisten meteen dat we dit wilden doen...

En dus zijn we op 2 januari in alle vroegte vertrokken voor een 7-daagse jungle trekking naar Manu.
De verwachtingen waren hoog gespannen. Maar toen wisten we nog niet dat het alle verwachtingen zou gaan overtreffen en het hoogtepunt zou gaan worden van onze reis tot nu toe...

Manu is een Natuurreservaat dat onderdeel is van het Amazonebekken. Met een oppervlakte van 15.328 km² is dit het grootste natuurreservaat van Peru. Het park is gelegen op een hoogte van 150 tot ruim 4000 meter boven zeeniveau. Daardoor zijn haast alle ecologische zones van Peru in het park vertegenwoordigd en kent het een zeer uitgebreide en gevarieerde flora en fauna. Door de biodiversiteit is het park van grote wetenschappelijke waarde en één van de meest gewaardeerde van de wereld.

Het park is verdeeld in 3 zones. Allereerst de culturele zone, deze is voor iedereen toegankelijk. Hier wonen diverse gemeenschappen van Quecha-indianen en wordt er land- en tuinbouw geteeld, gevissen en handel gedreven.
Dan heb je de gereserveerde zone. Deze is slechts toegankelijk voor een selecte groep toeristen tegelijkertijd, die slechts onder begeleiding van een gids dit park mogen betreden. In dit gedeelte liggen een zes-tal basis-lodgen van verschillende touroperators en gelden zéér strikte regels.
En dan heb je tenslotte de verboden zone. Dit beslaat het grootste gedeelte van het park en is (gedeeltelijk) uitsluitend toegankelijk voor wetenschappers en biologen. En voor de indianen die er nog steeds wonen. Deze indianen mogen het reservaat niet verlaten, dit is een keuze die zijzelf hebben gemaakt.

Over de verboden zone is er een heleboel wel, maar ook een heleboel niet bekend. Er is bijvoorbeeld bekend dat er minimaal 1 stam woont van ongeveer 1000 personen. Echter zijn in de afgelopen jaren vaker indianen gesignaleerd die duidelijk niet bij deze stam horen.
Deze zijn onder andere afgelopen jaar augustus gesignaleerd in de buurt van onze lodge door onze lodge-bewaker. Een 6-tal mannen en vrouwen, slechts gekleed in Adam- en Eva-costuum waren op zoek naar schildpadden-eieren aan de rand van de rivier. Toen deze indianen oog in oog stonden met de mensen van de lodge, gingen ze er als een razende vandoor. Er is verder niets bekend en ze zijn tot op heden niet weer gesignaleerd. Het kan dus zomaar zijn dat er nog meerdere stammen zijn die nog nooit contact hebben gehad met ¨onze¨ wereld.

Verder worden er elk jaar nieuwe planten en insectensoorten ontdekt en eenmaal in de 5 jaar een nieuw dier.

Niet veel toeristen gaan er naar toe omdat het ondanks dat het prachtig is, ook een zware en kostbare onderneming is.

In de gereserveerde zone is het heet (zo´n 35 a 38 graden), vochtig (luchtvochtigheid is 98%), het stikt er van de muggen en als het regent of onweert dan gaat het fors tekeer. De accomodaties zijn basis, er is geen elektriciteit en het water waarmee gedoucht wordt komt van een bergbeekje en is dus verfrissend koud, maardat is geen straf bij deze temperaturen. Verder zitten er natuurlijk veel insecten... heel veel insecten....

En wij zijn het avontuur aangegaan!

Vanuit Cusco is het een dag rijden om in de culturele zone te komen. Eerst moet de Andes doorkruist worden. Bij het verlaten van de Andes begint het eerste gedeelte van het park, dit wordt door de hoogte het Cloudforest genoemd. Het is weelderig begroeid met allerlei prachtige tropische planten en bloemen, bomen zijn bekleed met mos en de weg is een slingerend zand- grindpad met haarspeld bochten waarin je hoopt dat er geen landslide plaatsvindt op het moment de bus er over rijdt. Overal zie je kleine bergstroompjes en watervalletjes, de wolken hangen tussen de bomen en ook het uitzicht wordt door de wolken beperkt. Het Cloudforest is prachtig en mysterieus.

Bij verdere afdaling, die stapvoets gaat en een avontuur op zich is, verandert de natuur en het klimaat. Langzaam wordt het warmer als we tegen de avond aankomen bij het dorpje waar we onze eerste nacht doorbrengen. De volgende dag gaan we de boot op richting Boca Manu, het laatste dorpje voor de gereserveerde zone. We varen door het secundaire rainforest, de natuur is overweldigend en het aantal vogels is niet te tellen. We brengen de nacht door in Bocu Manu. Een klein dorpje met geen elektriciteit en dus wordt er met een zaklamp inkopen gedaan. Er heerst een vredige sfeer, kinderen spelen, ouders kijken, er is geen verkeer en iedereen kent elkaar. Het leven is eenvoudig, maar de mensen lijken gelukkig. We zijn de enige toeristen die deze dagen in Manu National Park zijn. Dus we worden met interesse en enige argwaan bekeken.

De volgende ochtend is het tijd om de gereserveerde zone in te gaan. Schoenen worden ingeruild voor rubberen regenlaarzen om eventuele slangebeten te voorkomen. En door het toenemend aantal muggen moeten we ons, ondanks de hitte kleden in een T- shirt met daar overheen een longsleeve, lange broek en pet. Om mijn hals en nek te beschermen heb ik ook nog een sjaal omgeslagen.

Alle onblote huidsgedeelten worden ruim ingesmeerd met een mengsel van zonnebrand en anti-muggenspul. Op de boot is het door de wind nog wel uit te houden, maar het zodra de boot stopt is het afzien. Alles is modderig, nat en het zweet vermengt zich met de zonnebrand en het muggenspul. Muggen zijn overal en verkoeling is ver te zoeken.

Maar de omgeving en het wildlife doen het ongemak snel vergeten.

We hebben geluk, aangezien het regenseizoen is en het af en toe met bakken uit de lucht valt en dondert alsof het einde van de wereld is aangebroken, zijn we de enigen in het park en deze tijd is de activiteit het hoogst, aldus onze gids Silvia.

We zien 2 jaguars vanaf de boot luierend aan de rand van de rivier, eerste maal een vrouwtje en tweede maal een flink mannetje. Ze bekijken ons nieuwsgierig en sjokken dan langzaam weg. We zien een ocelot en we zien twee giant otter families, erg amusant en aandoenlijk om te zien hoe ze met elkaar spelen en op vis jagen. Nieuwsgierige beesten die ons goed in de gaten houden terwijl we op een raft over het meer dobberen. We vissen naar Piranha´s, wat eigenlijk niet mag. Na ze gevangen te hebben bekijken we ze en gooien we ze weer terug in het meer. We zien luiaarden in de bomen hangen, kuddes zwijnen voorbij razen en we zien heel veel apen, allerlei soorten en maten. We zien de Capi Bara`s, dit zijn een soort ratten, maar dan van ruim 50 kilo. We zien zowel zwarte als witte kaaimannen, schildpadden, slangen en hagedissen. We zien vlinders in allerlei kleuren en maten en we zien honderden vogels, waaronder alle macay-soorten (grote papegaaien in allerlei kleuren), de Toekan (wat zeer zeldzaam is), parkieten en vultures.

En tijdens de 2 nachtwandelingen zien we tarantula´s, reuze-sprinkhanen, reuze-krekels, kikkers, vuurvliegen, duizendpoten, wolfspin, schorpioenen, opossums en nog veel meer. We zien de ogen van de kaaimannen oplichten als we met een zaklamp over het water schijnen en als we naar boven kijken zien we de meest indrukwekkende sterrenhemel ooit. Door totale afwezigheid van kunstlicht en de maan is het een sprookje om naar boven te turen (Joke, ik heb aan jou gedacht).

We verblijven 2 nachten in de gereserveerde zone. ´s Avonds om 21.00 uur is het pikdonker en liggen we in bed. Niet nadat eerst de kamer/tent met behulp van onze hoofdzaklamp aan een grondige inspectie is geworpen op ongewenste indringers èn goed ingepakt in onze muskietennetten. `s Ochtends worden we rond 5 uur gewekt door een kakafonie aan geluiden. Vogels, apen, krekels, geritsel etc. Heerlijk! Het eten is uitmuntend! Er reist een kokkin met ons mee en de Peruaanse keuken is ook in de jungle onovertreffelijk.

En dan is het alweer tijd om terug te keren naar de bewoonde wereld. Deze reis duurt wederom 3 dagen en twee nachten. Langzaam komen we terug in beschaving.

De voorlaatste dag brengen we door in een lodge vlakbij Bocu Manu. Dit valt in de culturele zone en dus is het toegstaan om te vissen. Dit laat Floris zich geen twee keer zeggen. Samen met Luke uit Engeland en Alberto de bootman wordt er gevist in de Rio Madre de Dios. En al snel heeft Floris een pijlstaartrog aan zijn haak geslagen, deze wordt samen met de rest van de buit vakkundig gevild door Alberto en ligt ´s avonds bij ons op ons bord. Heerlijk!

Manu! Wat een onvergetelijke ervaring! We zijn allebei doodmoe, lekgestoken door de muggen (op alleen beide armen telt Lonneke 71 steken en Floris 69 steken!!). Maar we zijn ook allebei enorm onder de indruk en heel erg blij dat we dit hebben gedaan. Een echte aanrader voor degene die ooit naar Peru afreist! Het kost een cent en het is afzien, maar dubbel en dwars de moeite waard!

En zo zijn we nu dan weer terug in Cusco.

Morgen gaan we dus nog even naar Machu Pichu en dan snel weg hier. We hebben besloten om een twee-daags tripje met de trein te gaan doen. En dan reizen we af naar Puno bij het Titicacameer. En dan is het de bedoeling om zo snel mogelijk over te steken naar Bolivia.

En dan is het maar weer afwachten welke avonturen daar op ons wachten.

Het is inderdaad weer een heel verhaal geworden. Ik kan nog uren doorschrijven over ons Manu-avontuur, maar zal dit bewaren voor in mijn reisdagboek. Ik probeer een dezer dagen weer nieuwe foto´s op facebook te zetten, maar dat gaat vandaag niet meer lukken. Ik moet hoog nodig even gaan relaxen...... hehe....

Allemaal weer bedankt voor de berichtjes en we hopen dat iedereen het goed maakt!

Kusje en tot vriedig!