Route 40 survivors heading south!

Zo, even in het kort!

We zijn een tijdje geleden aangevangen met onze roadtrip door de zuidelijkste regionen van Zuid-Amerika.

Kampeerspullen ingeslagen, de Argentijnse way of barbeque eigen gemaakt, visgerei ingekocht en een globale route uitgestippeld.

We hebben een vergunning geregeld om met de huurauto de grens naar Chili te kunnen en op pad gegaan.

Woorden schieten tekort om te omschrijven door welke landschappen we de afgelopen tijd hebben gereden. De meeste wegen die wij hadden uitgekozen waren niet geasfalteerd, bochtig en smal.
De afstanden die we hier afleggen zijn niet voor te stellen. We hebben het agriculturele hart van Argentinie, de Pampas doorkruist. We hebben het merendistrict in Noord-Patagonie gehad. We zijn de grens overgegaan naar Chili en zijn elk contact met de buitenwereld verloren in Chileens Patagonie. Geen telefonische bereik en nergens internet, kranten of tv. Heerlijk!

De omgeving varieert van meren, besneeuwde bergtoppen, groene heuvels tot grillige kale vlaktes waar helemaal niets groeit.

Het weer zit mee. Het is overdag altijd zonnig en zo´n 25/30 graden, maar ´s avonds koelt het flink af. Met zo´n 6 lagen kleding aan kruipen we heel romantisch tegen elkaar aan in ons knusse tentje. Niet nadat we op het leven hebben geproost bij het kampvuur onder een prachtige sterrenhemel.

´s Ochtends staan we op, verwarmen ons in het zonnetje en genieten van een bakkie koffie met het uitzicht op een meer. Het leven kan zo eenvoudig zijn....

Enkele dagen geleden (tijd heeft voor ons op dit moment geen betekenis, dus ik weet echt niet of het nu een zaterdag, dinsdag of vrijdag is en al helemaal niet wat het 3 dagen geleden was en waar we toen ook alweer zaten), maar goed, enkele dagen geleden dus, zijn we opnieuw de grens naar Argentinie overgegaan. Daar zijn we opnieuw de hier in Argentinie beruchte route 40 opgegaan op weg naar het zuiden.

Het begon mooi, een bochtige gladde weg door het niets. De droom van elke motorrijder...

Na zo´n tweehonderd kilometer was het afgelopen en kondigde zich een gravel, modder en zandpad aan.
Kaasje voor Floris! De volgende 12 uur stonden in het teken van rallyrijden.

We werden overal gewaarschuwd en waren redelijk goed voorbereid. De auto volgeladen met 12 liter drinkwater, 10 liter waswater, voldoende eten, gas en één reserveband. De GPS stond op scherp.

Dit stuk van de route 40 loopt door niemandsland. Nergens iets of iemand te bekennen en wederom geen telefonisch bereik. Er zijn weinig mensen die de route 40 rijden, dus als je stil komt te staan kan het even duren eer je wordt gevonden.
Echter waren wij daar niet bang voor....

Tot onze voorband klapte... Oeps, we hadden er maar een bij ons, als het daar maar bij blijft....
In de modder en gravel de banden verwisseld en na een klein schietgebedje doorgereden.

Gelukkig deed zich verder niets voor en hebben we heelhuids El Calafate gehaald. Wij zeiden tegen elkaar: Death Road surviver our ass, wij zijn route 40 survivors!

Een gesmeerd team en we hebben ons dan ook voorgenomen dat we Dakar aan onze bucketlist gaan toevoegen.
Floris rijden en onderhoud, Lonneke organiseren en navigeren! Wie doet ons wat....

En inmiddels zijn we dus al een heel eind op weg naar het einde van de beschaafde wereld.

El Calafate, de gateway naar een van de bekendste gletsjers ter wereld. Hier gaan we morgen naar toe en slaan we aldaar ons kampementje op.

Maar eerst even wat onderhoud aan onze Ford, het draaien van een wasje, opladen van alle elektronische apparatuur en slapen op een comfortabel matrasje op een aangenaam warme kamer met TV!!!

We hebben besloten om onze auto een weekje later in te leveren in Buenos Aires en dan vanuit BA naar Rio te vliegen op 16 maart en dan van daaruit naar huis.

Zo kunnen we de komende weken nog genieten van Torres del Paines, Chili. Tierre del Fuego, Argentinie en hopelijk ook nog wat wale- en orka-spotting doen langs de kust...

Lang niet verkeerd dachten wij zo...

Met Floris is overigens alles uitstekend, hij is helemaal hersteld van de ongenode gasten en weer helemaal in zijn spreekwoordelijke nopjes. Diverse mensen vragen naar foto´s, maar die bewaren we voor thuis...

Hopende dat jullie het allemaal goed maken verblijven wij!

Met dank voor alle berichtjes, het is fijn om zo af en toe iets van het thuisfront te horen en leuk om te lezen dat jullie onze avonturen met enthousiasme volgen!

Tot over een paar weekjes en voor degene die er ook dit jaar weer helemaal voor gaan:

Enne goije vasteloavend!Doe niks wat wij ook niet zouden doen!

Kusje