In de ban van Huaraz...
Door: Lonneke
Blijf op de hoogte en volg Lonneke en Floris
08 December 2010 | Peru, Huaraz
We schrijven 8 december 2010.
Momenteel zitten we nog steeds in Huaraz. Het was het plan om gisterenavond met de nachtbus terug naar Lima te reizen, maar dat is niet gelukt. Er is momenteel een demonstratie aan de gang in de bergpas tussen Lima en Huaraz. De lokale bevolking heeft de weg geblokkeerd en verzetten zich met hand en tand tegen de komst van een mijnbouwproject in de regio. De politie is inmiddels met geweld aan het ingrijpen en er zijn tot op heden twee dodelijke slachtoffers gevallen. Wij begrijpen het standpunt van de lokale bevolking, maar hopen dat dit snel wordt opgelost zodat wij ons richting het zuiden kunnen gaan begeven. Echter zoals het er nu uitziet kan dit nog wel even gaan duren, de berichten nu zijn dat de strijd heftiger aan het worden is.
Goed, dit terzijde, even terug naar Lima....
Tijdens het schrijven van ons laatste bericht waren we net aangekomen in Lima, Peru.
Lima is ons boven verwachting goed bevallen. Het is een mooie stad, met een mooi historisch stadscentrum. De sfeer is er gemoedelijk en het is er erg schoon. Wij verbleven in Guesthouse Flying Dog in het stadsgedeelte Miraflores. Dit is een meer upscale gedeelte van Lima, waar het goed toeven is. Het weer was uitstekend, zonnig met een aangename temperatuur. Het guesthouse was gezellig en we hadden de hele bovenverdieping zowat voor onszelf, dus een ruime woonkamer met keuken en slaap- en badkamer. Het is laagseizoen en dat is te merken, heel fijn!
De dag na aankomst zijn we naar het oude historische stadsgedeelte gegaan. Dit historisch centrum staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is prachtig om rond te wandelen.
We werden op straat aangesproken door een gast die vertelde dat hij die middag moest draaien in een of andere kroeg en vroeg of we wilde komen kijken. We hadden er op dat moment nog geen zin in, maar wellicht dat we later nog zouden komen.
Nadat we wat hadden rondgewandeld zijn we een Pisco gaan drinken in het Gran Hotel Bolivar. Dit stond als aanrader in de Lonely Planet. Pisco is de cocktail van Peru en hij smaakte prima.
Na nog wat te hebben rondgewandeld kregen we het idee om toch eens een kijkje te gaan nemen in dat kroegje waar "onze vriend" moest draaien. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen en mochten we plaatsnemen aan een tafel. Er klonk salsa-muziek door de speaker, maar "onze vriend" was niet aan het draaien, het was gewoon een CD-tje.
Er begon zich al een onderbuikgevoel te ontwikkelen bij mij. De Pisco's werden geserveerd en het werd steeds drukker aan onze tafel. Het was op zich best gezellig. We hebben gezellig zitten ouwehoeren en er werd de salsa gedanst. (Het is overbodig om te vermelden dat Floris en ik natuurlijk helemaal niet opvielen op de dansvloer tussen deze Latino's).
Echter bleef er een licht achterdochtig gevoel hardnekkig aanwezig. En toen de Pisco's op waren (dat duurde wel even, want het waren 1 literkannen) werd er door onze tafelgasten rap nieuwe besteld. Daarop hebben wij de regie maar even overgenomen, want we voelden de bui al hangen.
Toen we aangaven dat we wilden betalen kwam er een rekening waarop alle Pisco's stonden die er waren besteld. Daar gingen wij natuurlijk niet mee akoord en dat werd ons niet in dank afgenomen. We hebben onze eigen drankjes betaald en zijn vertrokken. Ik was zo kwaad op die gasten en merkte dat ik me in moest houden om het niet nog erger te maken. Maar Floris maande me tot rust en ik heb maar braaf geluisterd. Er is heel wat voor nodig om mij zo kwaad te krijgen en achteraf moest ik eigenlijk ook wel lachen om de hele situatie. Toch blijven het kaffers.
De daaropvolgende dag hebben we Lima verder verkend en dan met name de stadsgedeelten Barranco en Miraflores.
Ondertussen even een gokje gewaagd in Casino Atlantic City, alwaar onze Joran ook ooit is gesignaleerd.
En toen was het de hoogste tijd om verder te trekken, weg uit de stad naar de natuur.
We hadden besloten om eerst een stukje richting noorden te gaan en wel naar Huaraz. Huaraz is de hoofdstad van de regio Ancash in de Cordillera Blanca in de Andes. Het stadje ligt in een vallei tussen twee bergmassieven op een hoogte van 3100 meter. Het is een prachtig stukje oorspronkelijk Peru.
Het stadje zelf is niet mooi. Het is een gegeven dat niets wat hier staat af is. Maar ach, ook dat heeft op een vreemde manier zo zijn charmes....
De reis met de nachtbus is prima verlopen. Toen de zon op kwam wisten we niet wat we zagen. Het was helder en langzaam scheen de zon over de met sneeuw bedekte spitse bergtoppen. Welkom in de Andes! Het was een adembenemend gezicht en je voelt je op zo'n moment heel erg nietig als mens.
Het was koud en we merkte wel na een stukje lopen dat ons lichaam minder zuurstof kreeg dan het gewend was. We liepen allebei te hijgen als een oud paard.
We hebben ingecheckt in een zeer gezellig en sfeervol guesthouse: Albergue Churup. Mooie, ruime kamers, zeer vriendelijke mensen en de bovenste verdieping is een sfeervolle leefruimte met keuken en open haard. Via de wenteltrap kom je op het dakterras vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over de bergachtige omgeving.
Vanwege de hoogte wordt er geadviseerd om er een dag of twee voor uit te trekken om te acclamatiseren. Wij dachten dat dit niet zo'n vaart zou lopen en hebben dus meteen voor de volgende dag een hike geboekt naar Laguna 69 in het Nationaal Park Huascaran op 4800 meter. Dat hebben we geweten...
De volgende dag ging om 5 uur de wekker, want we werden om 6 uur opgehaald.
We waren met zijn vieren. Melina, de gids, een Duitse meid Chris met het voorkomen van een Oost Duitse atlete met een vetrandje, fors, twee vlechten en zanikend op alles. En Floris en ik natuurlijk.
Eerst moesten we zo'n twee uur met een busje naar het Nationaal Park Huascaran rijden. En net zoals er niets in het stadje Huaraz af is, is de infrastructuur op zijn zachtst gezegd ook erbarmelijk. Als er al asfalt op de weg ligt is dit zeer plaatselijk, met als gevolg dat de chauffeur zijn best doet om de gaten te ontwijken, waardoor je 2 uur lang van voor naar achteren en van links naar rechts op en neer geschud wordt.
De ingang van het park bevindt zich op bijna 4000 meter, dus dat wil zeggen dat er ook een flink stuk geklommen moet worden. En dat gebeurd via een zigzaggend grindpad, waar je mag hopen dat er geen tegenligger komt, gezien de afgrond die steeds dieper wordt. Daar komt nog bij dat de meeste chauffeurs hier in Peru wel van doorrijden houden en dit afdwingen door om het minste of geringste op zijn/haar claxon te slaan en daar links of rechts inhalen, waar het naar mijn inschatting eigenlijk niet echt verstandig is. Het moge duidelijk zijn dat er niets anders op zit dan het gelaten over je heen te laten komen en er niet teveel acht op te slaan en proberen rustig te genieten van het landschap dat aan je voorbij glijdt terwijl Springsteen door je hoofdtelefoon klinkt.
Want dat is een ding dat buiten kijf staat, de omgeving en het uitzicht zijn fenomenaal!
Zoals eerder vermeld is Huaraz niet mooi en als je de stad uitrijdt wordt je in eerste instantie geconfronteerd met armoede. Huisjes stellen niet veel voor, 4 muren met wat golfplaten en daarop wat stenen. Maar hoe verder je rijdt, hoe mooier het wordt. Hier en daar liggen wat bergdorpjes, alwaar je de vrouwen aantreft in hun traditionele klederdracht al dan niet herderend over een ezel, wat koeien, varkens of kudde schapen. Ze dragen gekleurde doeken met een baby op de rug, gelaagde rokken, twee vlechten en een hoedje. Ook kinderen geven het straatbeeld kleur.
Landbouw is hier een grote bron van inkomst en je ziet dan ook overal aardappelvelden, maisvelden, perzikboomgaarden etc. in volle bloei staan. Alles wordt met de hand gedaan en het geheel geeft een eenvoudige, hard werkende, doch vredige indruk. De huisjes zijn niet groter dan onze schuur. De omgeving waar deze huisjes staan doet denken aan Hobbitstee in Lord of the Rings. Denk daarbij de spitse besneeuwde bergtoppen op de achtergrond en je hebt de mooiste screensaver ooit.
Maar goed, aangekomen in het Nationaal Park begon de trekking. We waren goed voorbereid met regenponcho's, energierepen en cocabladeren om op de kauwen. Echter zijn we twee ongetrainde zielen uit de Lage Landen, dus het eerste stuk (wat zij plat noemen), was al een uitdaging op zich. Onze Duitse atlete met vetrand liet het al snel afweten, wat inhield dat we met z'n drieen verder gingen. Na ruim een uur gaf de gids aan dat het lastige stuk nu ging beginnen (wat!?).
Er rees een enorme berg voor ons op en ze wees omhoog in de verte en gaf aan dat we daar naar toe gingen. De moed zakte me compleet in de schoenen. Ik had nu al erg veel last van de hoogte, hoofdpijn, duizelig en na 50 stappen buiten adem. Maar eigenwijs als ik kan zijn, liet ik me niet kennen en ging gestaag door. 50 stappen, adem happen, 40 stappen, adem happen, 30 stappen, adem happen, 20 stappen, adem happen, 10 stappen adem, happen, 5 stappen, adem happen, 2 stappen, adem happen. Het hart klopte me in de keel, ik was misselijk en had bonkende hoofdpijn.
Ik heb volgens mij wel een hele cocaplantage weggekauwd, maar toch ging ik me steeds slechter voelen. Het had niet veel gescheeld of ik had de spreekwoordelijke handdoek in de ring gegooid. Ware het niet dat ik een echte ezel ben en koppigheid halsstarrig zegeviert. Daardoor hebben we het beide gehaald en na 3 en een half uur afzien stonden we bij het prachtigste meer ooit. Helder blauw, omgeven door bergen en besneeuwde toppen. Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het op dat moment moeilijk was om hiervan te genieten, aangezien ik me gewoon heel erg slecht voelde. Dus zijn we maar snel aan de afdaling begonnen. Dit ging op de automatische piloot en ik kon amper focussen waar ik mijn voeten neerzette. Floris ging als een trein naar beneden en ik kwam er strompelend achteraan. Maar hoe verder ik beneden kwam, hoe beter ik me langzaam weer ging voelen. Heel vreemd om eens aan den lijven te ervaren wat de hoogte met je kan doen.
Teruggekomen bij de bus waren we beiden in de wolken dat we het hadden gehaald. Moe, maar voldaan kwamen we terug bij ons guesthouse, alwaar we meteen aan tafel konden. De avond tevoren hadden we kennis gemaakt met de brabanders Jeske en Martijn. Dit klikte meteen en zij hadden voor ons gekookt. We hebben gezellig zitten tafelen met een lekker glas wijn erbij.
De volgende dagen hebben we rustig aan gedaan. We hebben nog een trekking gedaan naar een waterval, wat ook schitterend was. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan de Hot Springs. De avonden hebben we met Jeske en Martijn doorgebracht, samen bietje koken, eten, bietje drinken, filmpje kijken en spellen. Gewoon kei gezellig...
En nu zitten we dus vast in Huaraz. Dit is op zich geen straf, echter raken we zo wel wat achter op schema. Maar we kunnen er toch niets aan veranderen, dus we maken er maar het beste van. We zijn vandaag naar wat ruines geweest en vanavond krijgen we onze eerste Spaanse les. Morgen gaan we nog een trekking doen. En laten we hopen dat we dan een keer kunnen verder reizen.
Floris en ik zijn beiden erg aangenaam verrast door de schoonheid van Peru en de Andes in het algemeen. En we zijn dan ook erg nieuwsgierig wat de rest van de tijd ons nog te bieden heeft.
Goed, tot zover...
We begrijpen dat het erg koud is bij jullie, we hopen dat iedereen het goed maakt en wensen diegene die gaan veel plezier op Speedfest. Ik hoop dat het ondanks mijn afwezigheid toch een leuk feestje wordt....;-)
Kusje
P.S. Tot op heden geen cavia gegeten...
P.S. Kijk voor meer foto´s op mijn facebook...
Momenteel zitten we nog steeds in Huaraz. Het was het plan om gisterenavond met de nachtbus terug naar Lima te reizen, maar dat is niet gelukt. Er is momenteel een demonstratie aan de gang in de bergpas tussen Lima en Huaraz. De lokale bevolking heeft de weg geblokkeerd en verzetten zich met hand en tand tegen de komst van een mijnbouwproject in de regio. De politie is inmiddels met geweld aan het ingrijpen en er zijn tot op heden twee dodelijke slachtoffers gevallen. Wij begrijpen het standpunt van de lokale bevolking, maar hopen dat dit snel wordt opgelost zodat wij ons richting het zuiden kunnen gaan begeven. Echter zoals het er nu uitziet kan dit nog wel even gaan duren, de berichten nu zijn dat de strijd heftiger aan het worden is.
Goed, dit terzijde, even terug naar Lima....
Tijdens het schrijven van ons laatste bericht waren we net aangekomen in Lima, Peru.
Lima is ons boven verwachting goed bevallen. Het is een mooie stad, met een mooi historisch stadscentrum. De sfeer is er gemoedelijk en het is er erg schoon. Wij verbleven in Guesthouse Flying Dog in het stadsgedeelte Miraflores. Dit is een meer upscale gedeelte van Lima, waar het goed toeven is. Het weer was uitstekend, zonnig met een aangename temperatuur. Het guesthouse was gezellig en we hadden de hele bovenverdieping zowat voor onszelf, dus een ruime woonkamer met keuken en slaap- en badkamer. Het is laagseizoen en dat is te merken, heel fijn!
De dag na aankomst zijn we naar het oude historische stadsgedeelte gegaan. Dit historisch centrum staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is prachtig om rond te wandelen.
We werden op straat aangesproken door een gast die vertelde dat hij die middag moest draaien in een of andere kroeg en vroeg of we wilde komen kijken. We hadden er op dat moment nog geen zin in, maar wellicht dat we later nog zouden komen.
Nadat we wat hadden rondgewandeld zijn we een Pisco gaan drinken in het Gran Hotel Bolivar. Dit stond als aanrader in de Lonely Planet. Pisco is de cocktail van Peru en hij smaakte prima.
Na nog wat te hebben rondgewandeld kregen we het idee om toch eens een kijkje te gaan nemen in dat kroegje waar "onze vriend" moest draaien. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen en mochten we plaatsnemen aan een tafel. Er klonk salsa-muziek door de speaker, maar "onze vriend" was niet aan het draaien, het was gewoon een CD-tje.
Er begon zich al een onderbuikgevoel te ontwikkelen bij mij. De Pisco's werden geserveerd en het werd steeds drukker aan onze tafel. Het was op zich best gezellig. We hebben gezellig zitten ouwehoeren en er werd de salsa gedanst. (Het is overbodig om te vermelden dat Floris en ik natuurlijk helemaal niet opvielen op de dansvloer tussen deze Latino's).
Echter bleef er een licht achterdochtig gevoel hardnekkig aanwezig. En toen de Pisco's op waren (dat duurde wel even, want het waren 1 literkannen) werd er door onze tafelgasten rap nieuwe besteld. Daarop hebben wij de regie maar even overgenomen, want we voelden de bui al hangen.
Toen we aangaven dat we wilden betalen kwam er een rekening waarop alle Pisco's stonden die er waren besteld. Daar gingen wij natuurlijk niet mee akoord en dat werd ons niet in dank afgenomen. We hebben onze eigen drankjes betaald en zijn vertrokken. Ik was zo kwaad op die gasten en merkte dat ik me in moest houden om het niet nog erger te maken. Maar Floris maande me tot rust en ik heb maar braaf geluisterd. Er is heel wat voor nodig om mij zo kwaad te krijgen en achteraf moest ik eigenlijk ook wel lachen om de hele situatie. Toch blijven het kaffers.
De daaropvolgende dag hebben we Lima verder verkend en dan met name de stadsgedeelten Barranco en Miraflores.
Ondertussen even een gokje gewaagd in Casino Atlantic City, alwaar onze Joran ook ooit is gesignaleerd.
En toen was het de hoogste tijd om verder te trekken, weg uit de stad naar de natuur.
We hadden besloten om eerst een stukje richting noorden te gaan en wel naar Huaraz. Huaraz is de hoofdstad van de regio Ancash in de Cordillera Blanca in de Andes. Het stadje ligt in een vallei tussen twee bergmassieven op een hoogte van 3100 meter. Het is een prachtig stukje oorspronkelijk Peru.
Het stadje zelf is niet mooi. Het is een gegeven dat niets wat hier staat af is. Maar ach, ook dat heeft op een vreemde manier zo zijn charmes....
De reis met de nachtbus is prima verlopen. Toen de zon op kwam wisten we niet wat we zagen. Het was helder en langzaam scheen de zon over de met sneeuw bedekte spitse bergtoppen. Welkom in de Andes! Het was een adembenemend gezicht en je voelt je op zo'n moment heel erg nietig als mens.
Het was koud en we merkte wel na een stukje lopen dat ons lichaam minder zuurstof kreeg dan het gewend was. We liepen allebei te hijgen als een oud paard.
We hebben ingecheckt in een zeer gezellig en sfeervol guesthouse: Albergue Churup. Mooie, ruime kamers, zeer vriendelijke mensen en de bovenste verdieping is een sfeervolle leefruimte met keuken en open haard. Via de wenteltrap kom je op het dakterras vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over de bergachtige omgeving.
Vanwege de hoogte wordt er geadviseerd om er een dag of twee voor uit te trekken om te acclamatiseren. Wij dachten dat dit niet zo'n vaart zou lopen en hebben dus meteen voor de volgende dag een hike geboekt naar Laguna 69 in het Nationaal Park Huascaran op 4800 meter. Dat hebben we geweten...
De volgende dag ging om 5 uur de wekker, want we werden om 6 uur opgehaald.
We waren met zijn vieren. Melina, de gids, een Duitse meid Chris met het voorkomen van een Oost Duitse atlete met een vetrandje, fors, twee vlechten en zanikend op alles. En Floris en ik natuurlijk.
Eerst moesten we zo'n twee uur met een busje naar het Nationaal Park Huascaran rijden. En net zoals er niets in het stadje Huaraz af is, is de infrastructuur op zijn zachtst gezegd ook erbarmelijk. Als er al asfalt op de weg ligt is dit zeer plaatselijk, met als gevolg dat de chauffeur zijn best doet om de gaten te ontwijken, waardoor je 2 uur lang van voor naar achteren en van links naar rechts op en neer geschud wordt.
De ingang van het park bevindt zich op bijna 4000 meter, dus dat wil zeggen dat er ook een flink stuk geklommen moet worden. En dat gebeurd via een zigzaggend grindpad, waar je mag hopen dat er geen tegenligger komt, gezien de afgrond die steeds dieper wordt. Daar komt nog bij dat de meeste chauffeurs hier in Peru wel van doorrijden houden en dit afdwingen door om het minste of geringste op zijn/haar claxon te slaan en daar links of rechts inhalen, waar het naar mijn inschatting eigenlijk niet echt verstandig is. Het moge duidelijk zijn dat er niets anders op zit dan het gelaten over je heen te laten komen en er niet teveel acht op te slaan en proberen rustig te genieten van het landschap dat aan je voorbij glijdt terwijl Springsteen door je hoofdtelefoon klinkt.
Want dat is een ding dat buiten kijf staat, de omgeving en het uitzicht zijn fenomenaal!
Zoals eerder vermeld is Huaraz niet mooi en als je de stad uitrijdt wordt je in eerste instantie geconfronteerd met armoede. Huisjes stellen niet veel voor, 4 muren met wat golfplaten en daarop wat stenen. Maar hoe verder je rijdt, hoe mooier het wordt. Hier en daar liggen wat bergdorpjes, alwaar je de vrouwen aantreft in hun traditionele klederdracht al dan niet herderend over een ezel, wat koeien, varkens of kudde schapen. Ze dragen gekleurde doeken met een baby op de rug, gelaagde rokken, twee vlechten en een hoedje. Ook kinderen geven het straatbeeld kleur.
Landbouw is hier een grote bron van inkomst en je ziet dan ook overal aardappelvelden, maisvelden, perzikboomgaarden etc. in volle bloei staan. Alles wordt met de hand gedaan en het geheel geeft een eenvoudige, hard werkende, doch vredige indruk. De huisjes zijn niet groter dan onze schuur. De omgeving waar deze huisjes staan doet denken aan Hobbitstee in Lord of the Rings. Denk daarbij de spitse besneeuwde bergtoppen op de achtergrond en je hebt de mooiste screensaver ooit.
Maar goed, aangekomen in het Nationaal Park begon de trekking. We waren goed voorbereid met regenponcho's, energierepen en cocabladeren om op de kauwen. Echter zijn we twee ongetrainde zielen uit de Lage Landen, dus het eerste stuk (wat zij plat noemen), was al een uitdaging op zich. Onze Duitse atlete met vetrand liet het al snel afweten, wat inhield dat we met z'n drieen verder gingen. Na ruim een uur gaf de gids aan dat het lastige stuk nu ging beginnen (wat!?).
Er rees een enorme berg voor ons op en ze wees omhoog in de verte en gaf aan dat we daar naar toe gingen. De moed zakte me compleet in de schoenen. Ik had nu al erg veel last van de hoogte, hoofdpijn, duizelig en na 50 stappen buiten adem. Maar eigenwijs als ik kan zijn, liet ik me niet kennen en ging gestaag door. 50 stappen, adem happen, 40 stappen, adem happen, 30 stappen, adem happen, 20 stappen, adem happen, 10 stappen adem, happen, 5 stappen, adem happen, 2 stappen, adem happen. Het hart klopte me in de keel, ik was misselijk en had bonkende hoofdpijn.
Ik heb volgens mij wel een hele cocaplantage weggekauwd, maar toch ging ik me steeds slechter voelen. Het had niet veel gescheeld of ik had de spreekwoordelijke handdoek in de ring gegooid. Ware het niet dat ik een echte ezel ben en koppigheid halsstarrig zegeviert. Daardoor hebben we het beide gehaald en na 3 en een half uur afzien stonden we bij het prachtigste meer ooit. Helder blauw, omgeven door bergen en besneeuwde toppen. Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het op dat moment moeilijk was om hiervan te genieten, aangezien ik me gewoon heel erg slecht voelde. Dus zijn we maar snel aan de afdaling begonnen. Dit ging op de automatische piloot en ik kon amper focussen waar ik mijn voeten neerzette. Floris ging als een trein naar beneden en ik kwam er strompelend achteraan. Maar hoe verder ik beneden kwam, hoe beter ik me langzaam weer ging voelen. Heel vreemd om eens aan den lijven te ervaren wat de hoogte met je kan doen.
Teruggekomen bij de bus waren we beiden in de wolken dat we het hadden gehaald. Moe, maar voldaan kwamen we terug bij ons guesthouse, alwaar we meteen aan tafel konden. De avond tevoren hadden we kennis gemaakt met de brabanders Jeske en Martijn. Dit klikte meteen en zij hadden voor ons gekookt. We hebben gezellig zitten tafelen met een lekker glas wijn erbij.
De volgende dagen hebben we rustig aan gedaan. We hebben nog een trekking gedaan naar een waterval, wat ook schitterend was. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan de Hot Springs. De avonden hebben we met Jeske en Martijn doorgebracht, samen bietje koken, eten, bietje drinken, filmpje kijken en spellen. Gewoon kei gezellig...
En nu zitten we dus vast in Huaraz. Dit is op zich geen straf, echter raken we zo wel wat achter op schema. Maar we kunnen er toch niets aan veranderen, dus we maken er maar het beste van. We zijn vandaag naar wat ruines geweest en vanavond krijgen we onze eerste Spaanse les. Morgen gaan we nog een trekking doen. En laten we hopen dat we dan een keer kunnen verder reizen.
Floris en ik zijn beiden erg aangenaam verrast door de schoonheid van Peru en de Andes in het algemeen. En we zijn dan ook erg nieuwsgierig wat de rest van de tijd ons nog te bieden heeft.
Goed, tot zover...
We begrijpen dat het erg koud is bij jullie, we hopen dat iedereen het goed maakt en wensen diegene die gaan veel plezier op Speedfest. Ik hoop dat het ondanks mijn afwezigheid toch een leuk feestje wordt....;-)
Kusje
P.S. Tot op heden geen cavia gegeten...
P.S. Kijk voor meer foto´s op mijn facebook...
-
08 December 2010 - 23:26
Henny:
een ander leuk hotel in lima is hotel españa. het ligt in het oude centrum bij de plaza de armas. -
08 December 2010 - 23:30
Bas & Sandra:
Hallo luitjes! klinkt super allemaal!
Hahaha. alvast aan het oefenen voor de trek naar Machu Pichu? Enjoy!!
grtz -
10 December 2010 - 17:54
Geert R:
Hey Lon. en Floris! Erg leuk om jullie avontuur te lezen! Af en toe afzien hoort erbij zeggen ze he? haha
Ik hoop dat jullie de reis weer tijdig kunnen voortzetten, maar achja het woord haast bestaat daar niet geloof ik he. Ik zal morgen op speedfest op jullie proosten!
Laterzzz -
11 December 2010 - 13:05
Paulet:
...sjiek is miech dat!!! -
11 December 2010 - 19:40
Ingrid:
!Ola! Wat een avonturen. Leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken. De zomerse temperaturen beginnen hier al weer op te komen (of krijg ik de zomer in m'n bol nu de sneeuw weg is?). xx -
12 December 2010 - 12:29
Martijn En Illin:
Hallo!
Fijn om te lezen dat jullie je goed vermaken en het naar je zin hebben daar! Wel vervelend dat jullie (nog) niet verder kunnen, hoop voor jullie dat jullie snel verder kunnen!
Nou geniet er van en tot het volgende verhaal en foto's.
Wij beginnen ook over 2 nachtjes aan onze reis... weliswaar niet zo avontuurlijk als die van jullie, maar toch voor twee leken wel een geheel nieuwe ervaring!
Veel lieve groetjes van ons! -
12 December 2010 - 14:40
Rutger:
Ha Lon en Floris.
Mooi hoor om allemaal te lezen. Fijn dat jullie je zo vermaken.
Enjoy...
liefs -
13 December 2010 - 20:06
Dion:
Ha lon en floris,
wat een verhalen al! Leuk om te lezen en om in de kou hier (brrr) met jullie mee te genieten. Hopelijk konden jullie weer snel jullie reis voortzetten. Ben benieuwd naar jullie volgend verslag.
geniet ervan.
x dion -
14 December 2010 - 08:43
Dekaale:
Het ziet er allemaal zeer super uit, ben jaloers!! heel veel plezier,...ohjaa mocht je nog een leuke Z-Amerikaanse tegenkomen dan gewoon opsturen, betaal de verzend koste wel terug, kan ook onder rembours hahaha.....Enjoy!! -
14 December 2010 - 09:34
Jeroen R:
Mooie verhalen en geweldige foto's. Have fun!!! -
15 December 2010 - 12:57
De Vorst:
Al een hoop meegemaakt, en dat in zo'n korte tijd. Wat mag dat allemaal nog niet gaan brengen!
Hier alles nog rustig. De nieuwe generatie opa en oma Vorst moeten nog even wachten...
Heel veel plezier, succes en genot van alles wat jullie tegen komen!
Gegroet van jullie (schone) zussie. -
22 December 2010 - 00:14
Hanneke Ge Wit Wel:
Joehoe
Gaaf!! Lekker zeg....
Leuk om te lezen en de foto's te zien.
Lekker genieten...
Hier op de afdeling alles rustig, nachtdienst met Niels, gezellig hoor!!
Fijne feestdagen en eet die cavia!! Heb ik geprobeerd in ecuador, heerlijk...
En de tandjes gebruik je als tandenstoker, hoef je niet veel weg te gooien.
Ik lees je verhalen wel, en jullie veel plezier.
Liefs Hanneke (oud collega) -
22 December 2010 - 05:04
John :
Hey Lonneke, erg leuk je reisverslag te lezen. Leuke belevenissen allemaal.
Ben net terug uit Oeganda en ben erg druk geweest aldaar. Kom ik hier terug in de sneeuw; brrrr..!! Even een verschil van 40 graden. Heb het geweldig gehad en goed zaken kunnen doen. Nu projectplan en plan van aanpak insturen om eind 2011 hopelijk te kunnen starten met het verzorgen van opleidingen onder de noemer USCTA
(Uganda Special Conservation & Training Academy) Te veel echter om alles te beschrijven maar hoop je nog meer te kunnen vertellen als jullie terug zijn. Groetjes aan Floris en nog heel veel plezier met jullie reis.
Groetjes John. -
23 December 2010 - 17:51
Bertha Van Roij:
Hallo Lon en Floris
Heb jullie foto''s bekeken. Erg leuk.Vanuit Panningen mooie Feestdagen waar jullie ook mogen zijn en nog een avontuurlijk 2011.
Groetjes Piet & Bertha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
