Enfin.....

Aldus... Port Barton... Na zeven dagen in het paradijs is het de ideale tussenstop alvorens terug te keren in de "echte" bewoonde wereld. Een klein plaatsje aan de kust, omringd door jungle. Geen geasfalteerde wegen, weinig elektriciteit, door gebrekkige infrastructuur is er lastig te komen en daarom wellicht een van de meest relaxte, minst toeristische plaatsjes van Palawan. Het levenstempo ligt aanzienlijk traag, de mensen zijn vriendelijk. Er heerst een ons-kent-ons sfeertje en alles is gemoedelijk.

Nadat we ons gesetteld hadden in ons cottage zijn we gaan genieten van een biertje aan het strand. In de verte zagen we een voor ons bekend gezicht. Rudiger, die we hadden leren kennen in de jeepney van Puerto Princesa naar Port Barton een week eerder, kruiste wederom ons pad. Een leuk weerzien. Rudiger is een erg interessante man. Hij heeft de hele wereld al over gereisd en heeft schitterende verhalen om te vertellen. Hij heeft zijn zaakjes goed voor elkaar en dat zorgt ervoor dat hij al sinds jaren gepensioneerd is. Hij heeft een unieke kijk op het leven en ons middels de vele gesprekken die we hebben gevoerd aan het denken gezet over onze eigen toekomst. Maar dit terzijde.....
Het plan was om samen wat te gaan eten. Nadat we ons hadden opgefrist en hem ophaalde bij ons buurt resort, gaf hij aan dat we waren uitgenodigd om mee te gaan naar een barbecue aan het strand. Deze uitnodiging kwam van een Zwitsers stel dat hij enkele dagen eerder had ontmoet. Dat sloegen we natuurlijk niet af! En wat een gave avond hebben we gehad!

Masha en Daniel. Zij, oorspronkelijk uit de Oekranie, bezig met een rechtenstudie. Hij, werkzaam als engineer bij CERN. Wederom boeiende mensen en het klikte fantastisch!
Samen met ons vijven en enkele locals hebben we genoten van een heerlijke visbarbecue. Rum is de drank van de Filippijnen. Voor een fles betaal je hier maar een paar eurocenten. Het is wellicht overbodig om te vermelden, maar die avond heeft het rijkelijk gevloeid. Enkele liters rum en boeiende gesprekken later was het toch de hoogste tijd om ons bedje op te zoeken. De mannen hadden aanzienlijk moeite om het rechte pad te vinden, en dus heb ik er maar voor gezorgd dat iedereen veilig thuis kwam (ja, serieus waar! Ik (Lonneke) heb iedereen veilig thuis gebracht! Hahaaaa!)

In navolging van deze fantastische avond hebben we een vervolgdate gepland voor daags erna. We waren namelijk opnieuw uitgenodigd door Masha en Daniel om mee te gaan op een avontuurlijke trip naar een waterval in de jungle. En niet zomaar een trip, maar een trip van psychedelische aard. Om twaalf uur hadden we afgesproken en met een lichte kater zijn we het avontuur aangegaan. Ik zal niet in details treden, maar het was een bijzondere, wonderschone ervaring. En de waterval was ook mooi.... ;-)

Tegen zonsondergang waren we weer terug in Port Barton en na een heerlijke maaltijd hebben we afscheid genomen en zijn we op tijd ons bedje in gekropen. Want om half zes ging de wekker alweer en na een onrustige nacht was het tijd om onze rugzak weer in te pakken om op de boot te stappen naar El Nido. Een bootreis van ongeveer 5 uur. Uitgezwaaid door Rudiger zijn we en route gegaan. We hadden wederom geluk. De zee was zo glad als een spiegel en dat zorgde ervoor dat er onderweg dolfijnen langs onze boot opdoken. Een prachtig gezicht hoe deze fascinerende dieren speels en gracieus door het water springen en je in vervoering brengen met hun kunstjes.

Rond de middag kwamen we aan in El Nido. Even slikken!

El Nido is op zich een leuk plaatsje, maar erg toeristisch. Het heeft eigenlijk niet de capaciteit om de toenemende toeristenstroom een plek te bieden. En als je dan, zoals wij, bijna anderhalve week verstoken bent geweest van drukte en prikkels is het even wennen.... Op advies van andere reizigers hadden we van tevoren een bungalow voor 2 nachten gereserveerd. Een prachtige lokatie aan een rustig strand om zo langzaam te kunnen wennen aan al het zintuigelijke geweld. Maar goed dat we hadden gereserveerd, want er was in El Nido zelf niets meer te krijgen.

In eerste instantie waren we van plan om maar twee nachten in El Nido te blijven en daarvan een dag te gaan eilandhoppen. Echter zijn we in Port Barton aan de praat geraakt met ene Martin, die ons had verteld over de tunnelduik.
Dat houdt in dat je naar 21 meter diepte duikt alwaar je een tunnel ingaat die aan de andere kant van de rotsen uitkomt. Halverwege deze tunnel is een grot en als je in die grot naar boven gaat, is er een punt waar zout en zoet water zich ontmoeten, wat ervoor zorgt dat er een luchtbel is wat deze twee van elkaar scheidt. Een bijzonder verschijnsel, wat onze nieuwsgierigheid dan ook zodanig prikkelde, dat we meenden dit te moeten doen. En na hierover informatie te hebben ingewonnen bij Sea Dog Divers werd ons verblijf in El Nido verlengd.

Echter betekende dit dus wel dat we op zoek moesten naar een nieuwe slaaplek, want waar we verbleven was geen plek meer. Op zich niet erg, want we moesten meerdere praktische zaken regelen en dan is het toch wel prettig om in het stadje zelf te verblijven. Dat viel nog niet mee... Na lang zoeken hebben we toch nog een kamertje weten te vinden. De rest van de dag stond in het teken van het regelen van een vliegticket van Puerto naar Manila. Het regelen van vervoer terug naar Puerto. Het vastzetten van een eilandhoppingtour en het boeken van de tunnelduik.

En toen werd ik geveld door een vervelend buikvirus. De tunnelduik werd een dag verschoven. Floris heeft zich een crossmotor gehuurd en heeft zich naar eigen believen uitgeleefd en ik heb me gedurende 24 uur in een straal van 5 meter van het toilet behouden. Daags erna waren de vervelende krampen verdwenen en was het tijd om te gaan eilandhoppen. Want dat doe je als je in El Nido bent.

De tour was mooi, leuk etc. Op de eerste plek werd er gesnorkeld, wat erg mooi was. Op de tweede plek bezochten we Snake Island. Dit is een plek waar twee eilanden zich met elkaar verbinden middels een langgerekte witte zandstrook. Op deze plek komen twee stromingen elkaar tegemoet, wat de zandstrook in stand houdt, maar ook voortdurend verplaatst. Hier hebben we geluncht, waarna we zijn verder gegaan naar de volgende 3 spots. Inmiddels waren Floris en ik het toeristische circus alweer moe en wat doen we dan? Juist ongein uithalen en alcohol drinken....

Op een prachtig "verlaten" eiland (waar op dat moment zo'n 50-tal toeristen aanwezig waren) heeft Floris zich als volwaardig expeditie robinson lid laten gelden door een kokosnoot dusdanig vaak op de stenen te gooien totdat ie open en klaar voor consumptie was. Iedere aanwezige in het hemelse paradijs vroeg zich af waar al dit geweld vandaan kwam en dus stonden alle aanwezigen al snel nieuwsgierig rondom Floris om zich vervolgens tegoed te doen aan het vruchtvlees en de vergelijkingen te maken met Tom Hanks in Cast Away. Uiteindelijk was het al met al toch wel een leuke dag.

Die avond hebben we het rustig gehouden omdat we daags erna de tunnelduik op het programma hadden staan. Ach jee, de tunnelduik.... Wat zal ik erover zeggen... Het is bijna onmogelijk om dit te omschrijven... Bij de briefing in de duikschool bleek al snel dat het niet om een eenvoudige duik zou gaan... Er was sprake over dat de zee te ruig zou zijn, maar desalniettemin gingen we gewoon op pad. Na een eerste duik om even te wennen en onze instructeur de gelegenheid te geven om onze skills te beoordelen kwamen we aan op het punt van bestemming. Vóór een eiland met een rotsuitloper werd onze boot te anker gelegd. De golven klotsten met imponerend geweld tegen de rotsen. Een andere instructeur met leerling aanwezig op onze boot keek ons aan en zei: veel succes. Hij lachte er op zo'n manier bij dat we allebei zoiets hadden van: mmmm...moeten we hier naar beneden en is dat wel verantwoord? Onze eigen instructeur bleef stoïcijns en dus waren we eensgezind: Fuck it! We doen het gewoon, het zal wel goed komen... And off we went... We waren met z'n vieren. Onze instructeur, een dame uit Schotland die bezig was met haar divemaster en Floris en ik.

Zaklamp in de aanslag en vol adrenaline daalden we naar een diepte van 21 meter. Boven ons hoorden we met geweld het water tegen de rotsen beuken en niet voor de laatste keer dachten we allebei dat we in paniek niet op deze plek naar boven moesten gaan. Het zicht was niet goed. Het was laat in de middag en dan is de zee op zijn ruigst. De ingang van de tunnel kondigde zich aan door een gedenksteen en zwart gat. Je moet er niet teveel bij nadenken en dat lukt op dat moment ook niet omdat je zo geconcentreerd bezig bent, maar achteraf is het eigenlijk bijzonder creepy om met zo'n geweld boven je zo'n onheilspellend zwart gat in te zwemmen waar je weet dat je eigenlijk geen kant op kunt. In de tunnel stikt het van de vissen, de lichtinval door verschillende rotsspleten zorgt voor een wonderschoon beeld. Echter was de stroming zo sterk en het zicht zo slecht dat hier nauwelijks van viel te genieten. We hadden al onze krachten nodig om zo stabiel mogelijk door het water te gaan. Bij het naar binnen gaan voelde het alsof je door een wc werd gespoeld. Bij de briefing was gezegd dat we de tunnel zouden induiken en er aan de andere kant weer uit zouden zwemmen. Dan zouden we omdraaien en terug de tunnel ingaan om vervolgens in de grot naar boven te zwemmen om de luchtbel te bezoeken. Dit hebben we ook gedaan, maar de stroming was zo sterk dat we bij de uitgang rechtsomkeer moesten maken omdat de stroming (lees: zuigkracht) te sterk was. Wederom een moment waarin we ons realiseerden dat dit een duik was waarin je niet in paniek moest raken, maar moest vertrouwen op je eigen skills en de aanwijzingen van de instructeur.

In de grot aangekomen was het weer een stuk rustiger en konden we ons langzaam laten stijgen naar het punt waar de luchtbel was. Een bijzonder fenomeen om beneden de waterspiegel een punt te hebben waar je bij wijze van spreken je regulator uit je mond kunt halen en gewoon kunt ademen. Dit was ons ten strengste verboden en hebben we dus ook niet gedaan, maar in principe was het wel mogelijk. Hoe het precies zit is ons nog steeds niet duidelijk. Niemand heeft ons een bevredigend antwoord kunnen geven en ook google laat het afweten hierin.... Maakt verder niet uit, wellicht is de beleving leuker dan de verklaring!

Na ons bezoek aan de luchtbel was het zaak om weer af te dalen om via de tunnel de weg naar buiten te vinden. Echter had Floris bij het dalen moeite met klaren en dat zorgde ervoor dat we minutenlang moesten wachten totdat hij zover was. Hangende onderin de tunnel is geen pretje met al die stroming. Van voor naar achter, van links naar rechts....
Uiteindelijk lukte het Floris en konden we de tunnel verlaten. Het was nog een hele klus om met al die stromingen van de rotsen weg te zwemmen, maar uiteindelijk kregen we dan toch het teken dat we langzaam naar boven mochten. Het was een wonderschone ervaring om zonder kleerscheuren boven water te komen en de zon in je gezicht te voelen en de natuurlijke zuurstof weer in je longen te laten stromen! Wat een duik... sjongejongejonge....

Terug op de boot was iedereen onder de indruk van de intensiteit van de duik. Een lacherige en ingetogen sfeer heerste en ieder had tijd nodig om het even te verwerken. Terug op het vaste land hebben we het leven gevierd met een koude San Miguel.

Enkele dagen eerder hadden we een leuk Frans restaurant ontdekt aan zee. We hadden voor deze avond een reservering gemaakt en we hebben genoten van een heerlijke maaltijd in een prachtige setting met een goede fles wijn.
Het was voor ons ook de afsluiting van een prachtige vakantie aangezien we daags later onze trip richting huis zouden aanvangen. Echter liep deze avond niet helemaal zoals gepland. De eigenaar van het restaurant trakteerde ons bij vertrek op een van hun eigen rumbrouwsels.... Heerlijk! En toen nog een.... en nog een.... en nog twee, drie, vier..... etc..... Uiteindelijk zijn we toch zonder kleerscheuren thuis gekomen....

Onze reis naar huis begon met een oude Japanse jeep uit de tweede wereld oorlog. Met deze jeep zijn we van El Nido naar Puerto Princesa afgereisd. Een heel avontuur! Een prachtige route waarbij de locals je vol ongeloof tegemoet glimlachen en kinderen je naschreeuwen als je langsscheurd (Hello! I love you! Give me your money! Tja, je zit toch in Azie!)

Nadat we de jeep in Puerto hadden ingeleverd zijn we naarstig op zoek gegaan naar iets te eten. Dan word ik op straat zomaar omhelsd door iemand.... Rudiger.... Wat een leuk weerzien en wat een kleine wereld! Na een maaltijd en enkele biertjes opnieuw afscheid genomen en dan is het tijd om naar bed te gaan. Daags erna moeten we er vroeg uit om onze vlucht naar Manila te halen.

Manila is niet bijzonder. Het is een grote, vieze, drukke stad. We hebben er weinig van gezien, maar aan de andere kant hebben we heel Manila ook weer in enkel minuten gezien.
We hadden een kamer in een hotel op de 20e verdieping van een nieuw gebouw. In onze nieuwsgierigheid zijn we afgereisd naar de bovenste verdieping (50e). Hier werd nog flink gebouwd. Daar waar je in Europa geen toegang krijgt tot dit soort werkgebieden, wordt hier alles aan de kant gezet en kun je zonder beveiliging, toezicht, steigers en andere veiligheidsaspecten genieten van een schitterend uitzicht. En het uitzicht is fenomenaal!! Als de stroom echter uitvalt en de lift dus niet werkt, moet je wel al die verdiepingen bij trap terug afleggen.... Daarbij is het risico groot dat je je hoofd regelmatig stoot aan steigers en andere zaken.... Maar wie heeft ooit gezegd dat het makkelijk is....

En dat waren de Filippijnen voor Floris en Lonneke...

Daags erna was de vlucht naar Beijing. We hebben overnacht in het Hilton (Yeah, fuck it... ! Why not.... onder het mom, je moet alles ooit eens hebben geprobeerd....). En op 14 februari om 23u kwamen we aan op station Horst-Sevenum. Brrrrr, sneeuw, koud en kaal.
Maar wat hebben we een geweldige tijd gehad. Filippijnen is echt een aanrader! We zijn inmiddels alweer aan het werk. Maar de plannen voor een volgende trip worden reeds gesmeed! Hard werken is goed, maar je moet wel weten waarvoor je het doet!!!

For now bye bye! Ik hoop snel weer berichtjes vanaf deze site te kunnen posten!

Kusje!!