Soms is het niet moeilijk 100% gelukkig te zijn!

Goed... We zijn inmiddels 12 dagen onderweg. Het lijkt zoals altijd veel langer, maar dat komt omdat we alweer zo ontzettend veel indrukken hebben opgedaan. Ik zal bij het begin beginnen....

Zaterdag 12 februari vertrokken richting Schiphol. Na een goede nacht geslapen te hebben in het Citizen M. zijn we de volgende ochtend goed uitgerust in de vlieger gestapt. Eerste tussenstop Gangzhou (China). Tweede tussenstop Manila (Filipijnen). Uiteindelijke bestemming Cebu City. Op het moment dat we de vluchthaven uitliepen en de klamme warmte zich als een deken om ons heen wikkelde en we de typisch Aziatische lucht opsnoven voelden we ons meteen weer thuis... Ook de rugzak voelde weer vertrouwd aan op onze rug en met pret voor 10 vingen we onze reis door de Filipijnen aan.

De eerste avond hebben we bijgetankt door 15 uur aan een stuk te slapen. De tweede dag hebben we de stad een beetje verkend en 's avonds hebben we onze vakantie goed ingeluid. Een van de leuke dingen van reizen is dat je makkelijk contact legt en dus overal leuke, interessante maar ook knettergekke mensen tegenkomt. Zoals ook deze avond. Het is een wonder dat we uiteindelijk ons hostel nog hebben teruggevonden, maar wat hebben we een lol gehad. We zullen jullie niet lastig vallen met de details...

De dag erna was iets minder, maar met dat bijltje hebben we vaker gehakt....

's Ochtends richting zuiden afgereisd over het eiland van Cebu. Een prachtige busrit door het binnenland. Overal palmbomen, bananenbomen, jungle en groen. Het deed me met momenten denken aan delen van Vietnam, maar dan een stuk weelderiger. Met het bootje naar het eiland Negros. Eindbestemming Dumaguete. Een klein universiteitsstadje aan de zee, alwaar het goed toeven was in Harold's Mansion.

De Filipijnen bestaat uit 7103 eilanden. Als je deze allemaal 1 dag zou willen bezoeken zou je 19 jaar, 5 maanden en ongeveer 18 dagen bezig zijn. Dat gaan wij niet doen. Bij aanvang van onze reis hadden we een vaag idee van de route die we mogelijk af zouden leggen. Echter is deze ondertussen elke dag bijgesteld gewoon omdat er zoveel te zien is en we ook op zoek zijn naar de minder toeristische plekjes...

Vanuit Dumaguete zijn we er een dag op uit geweest om te zwemmen met whalesharks. In de wateren rondom de eilanden stikt het ervan. Tot enkele jaren geleden werden deze gigantische goedzakken doodgemaakt omdat de vissers er hinder van ondervonden. Inmiddels hebben ze ontdekt dat de toeristen het bijzonder interessant vinden om met deze kolossen te zwemmen en dat ze er dus flink wat geld aan kunnen verdienen. Nu worden de whalesharks gevoerd door de vissers zodat ze min of meer tam worden en de toeristen er dus een duikje mee kunnen maken. Het druist allemaal een beetje tegen onze ethiek in, maar hoe vaak krijg je de kans om met een vis van zo'n 7 meter te zwemmen. Juist... Dus dat hebben we gedaan. Het is erg indrukwekkend om oog in oog met zo'n joekel te staan.... Doet je weer beseffen hoe nietig je bent als mens.

Daarna zijn we doorgereisd naar het mystieke eiland Siquijor. Dit is tot nog toe (samen met Camiguin, maar daarover later meer) het mooiste eiland wat we hebben gezien. Siquijor is het eiland van sjamanen, vuur en healing. Weinig toeristen bezoeken dit eiland en dat is waarschijnlijk waarom het nog zo puur is en waarom de mensen uitnodigend zijn en het meestal niet nodig is om achterdochtig te zijn over de intenties van de locals.....

Op de boot naar Siquijor maakten we kennis met de Belg Rudi. Hij heeft een lodge op het eiland en nodigde ons uit. Daar hebben we geen moment spijt van gehad. Wat een adembenemende, rustgevende plek...

Rudi is een boeiend mens. Zo kom je ze niet vaak tegen. Rudi heeft een heel leven achter de rug en is inmiddels bezig aan zijn tweede leven, letterlijk... De eerste avond hebben we tot diep in de nacht zitten praten. Zijn inzichten, filisofien, theorieen en manier van communiceren maken dat je het meteen zou geloven als hij zou vertellen dat de aarde plat is.
Rudi leeft vanuit het boeddhistische principe en heeft een partner en gezin gevonden in een Filipijnse schone en haar drie kinderen. Het is wonderlijk om te zien wat hij de afgelopen 2 jaar heeft opgebouwd op Siquijor, maar dat is ook lang niet altijd gemakkelijk geweest...

De Filipino's zijn een opmerkelijk volk. Zoals veel Aziatische volken zijn ze over het algemeen goed gemanierd, behulpzaam en altijd vriendelijk. Echter is het altijd een mysterie wat er daadwerkelijk in de hoofden van deze mensen omgaat. Ze zijn altijd gematigd in hun emoties. Filipijnse kinderen zijn zoals alle kinderen soms niet te houden. Lachen, springen, roepen, bedelen, spelen, worden boos en huilen. Volwassenen daarentegen zul je nooit heel blij zien of heel boos. Ze blijven altijd gematigd... Op het eentonige af, net zoals ze klinken als ze karaoke aan het zingen zijn....Lange termijn denken is een Filipino vreemd, evenals het principe oorzaak-gevolg....Dat maakt waarschijnlijk ook dat de tijd op veel plaatsen op de Filipijnen stil heeft gestaan.

Op zich niets mis mee, misschien... Maar je ziet dus dat veel buitenlandse projectontwikkelaren de mooiste stukken van de Filipijnen op aan het kopen zijn en er overal grote resorts op knallen.... De Filipino's zelf zien niet op wat voor magische plek ze leven en zijn dus zelf stukje bij beetje bezig met het vernietigen ervan door overal vuilnis achter te laten, de boel niet te onderhouden zodat er her en der veel verval is, diesel lekkende boten rond te laten varen etc. Beetje jammer, maar zo zal het gaan... Dit is dan ook een van de dagelijkse frustraties van onze Rudi.

Wij hebben hier nauwelijks last van als toerist en genieten dus volop van al het prachts dat Siquijor ons te bieden heeft. We hebben met een motor over het eiland getrokken en een butterfly-farm bezocht. Door de eigenaar werden we uitgenodigd om een cocosnoot te komen drinken in zijn huisje. De cocosnoot wordt uit een 15 meter hoge palm geplukt, waar hij als een aapje in klom.

We hebben zitten praten over de verschillen tussen de Filipijnse lifestyle en die van ons in Nederland. Als je jezelf hoort vertellen hoe ons dagelijks leven eruit ziet. En je vertelt dat tegen iemand die in jouw ogen leeft in het tropische paradijs. Dan verklaar je jezelf toch wel voor gek.... Waar doen we het toch allemaal voor? En waarom laten we het toe dat we het leven in een sneltreinvaart aan ons voorbij laten passeren met een blik alleen maar gericht op de toekomst? Wat is er in het Westen toch gebeurd met het principe van " In het hier en nu leven" en " Pluk de dag" ? En wederom door te reizen zijn we allebei weer eens aan het denken gezet en dit was dan ook het onderwerp van gesprek deze avond... Onder het genot van een biertje zijn alle toekomstwensen weer eens de revue gepasseerd en wie weet waar het ooit allemaal toe leidt....

In de Filipijnen komen tussen juni en september met de regelmaat van de klok typhonen voor. De laatste was echter een goeie maand geleden (Pablo) en de sporen hiervan zijn op plekken nog steeds erg goed zichtbaar. Onderwerp van gesprek met de locals is dan ook hoe ze in hemelsnaam met zulke vom van (voor ons) ongekend natuurgeweld omgaan. Het antwoord daarop is eenvoudig. Voor hun is het niet voor te stellen hoe wij omgaan met onze winters. Verkeersproblemen, vliegtuigen die niet gaan, overal kou, duisternis, gladheid en sneeuw. Welnu: "Dat is jullie strijd met de natuur. Onze strijd met de natuur zijn de typhonen en ik zou voor geen geld met jullie willen ruilen", aldus de locals.

Na 4 fantastische dagen op Siquijor namen we met pijn in ons hart afscheid van Rudi en familie. Next stop: het eiland Bohol. Op advies van Rudi hebben we het eiland Panglao links laten liggen, omdat we toch niet van plan waren om hier te gaan duiken. Vandaar dat we in het stadje Tagbilaran in Nisa's Hotel verbleven. Totaal geen spijt van gehad. We hebben hier een leuke tijd gehad. We zijn op stap geweest en hebben wederom leuke mensen ontmoet.

De laatste avond hebben we een kajaktocht gedaan waarin we op vuurvliegjes jacht zijn gegaan. Even buiten de stad zijn we tegen zonsondergang zo'n 3 km de rivier af gekajakt. Floris en ik samen op een boot. Nou kan ik vertellen dat het wel een ultieme relatietest is om dit zonder kleerscheuren en venijn te volbrengen. En we zijn geslaagd!
Natuurlijk waren we wel met 2 kapiteins op 1 schip en dit zorgde af en toe voor hilarische taferelen. En natuurlijk had ik altijd gelijk, maar daar is Floris het niet mee eens... Maakt niet uit, we zijn nog steeds samen en ook nog steeds dolgelukkig, dus.... Zoals bij eerdere trips ook het geval was, waren we de enige deelnemers. het is laag-seizoen hier en dat is erg fijn!

Na 3 km hebben we genoten van een prachtige zonsondergang. Dobberend op het water met om ons heen niets dan natuurpracht en geluiden. Een meditatieve trip. Toen het langzamer donker werd, zag je om je heen overal vuurvliegjes verschijnen... Werkelijk waar een adembenemend gezicht! In het donker zijn we de rivier weer op gevaren en dat is ook een ervaring op zich. Bij terugkomst stond een heerlijk zeebuffet op ons 2 te wachten. Goed eten is lastig te vinden in de Filipijnen, maar als je goed zoekt en de juiste mensen treft kun je hier overheerlijk genieten....

Na een biertje, snel het bedje opgezocht. De volgende dag gingen we op tijd op pad naar de Tarsiers (de kleinste primate ter wereld, een klein aapje zo groot als je hand) en de Chocolat Hills. Vervolgens zijn we gedropt in Jagna, om daar de boot te nemen naar het best bewaarde geheim van de Filipijnen: Camiguin.

Maar daarover een volgende keer meer. Genoeg herseninspanning voor vandaag....

We hopen dat iedereen het goed maakt ondanks onze afwezigheid!

Kusje van Floris en Lonneke