Mauretanie

16 februari: Deze ochtend moesten we er wederom vroeg uit. We wilden als eerste bij de grensovergang zijn omdat het een avontuurlijke onderneming zou woren om deze te passeren. Om 6 uur vertrokken we en na wederom kilometers van oneindige uitgestrekte zand- en duinvlakten kwamen we rond 8u aan bij de grens. Deze zou pas om 9u opengaan, maar we stonden in ieder geval vooraan. De te spenderen tijd werd, zoals altijd gebruikt om aan de auto's te sleutelen, koffie te zetten en een potje voetbal te spelen.
Wij kwamen er achter dat we een nogal slappe band hadden, dus deze werd verwiseld. Ook probeerde Floris de ventilator, die ons in de steek had gelaten te fiksen. Toen hij er echter remmenvloeistof op spoot, vloog deze in de fik.... Mmmm, foutje, maar niks aan de hand. Dan maar geen ventilator... Het scheelde dat het toch helemaal niet heet was....

Toen de grens eenmaal open was en we konden gaan rijden kwamen we eerst in een onbestembaar niemandsland. Overal lagen oude gesloopte autowrakken en troep. Ongelooflijk om te zien wat mensen er toch een puinhoop van kunnen maken. Ook werden we gewaarschuwd dat we niet van het pad mochten afwijken vanwegen landmijnen. De totale afwezigheid van een weg maakten dat het een hele klus was om de meest begaanbare route te ontcijferen. Het was dan ook voor sommige wagens een hele uitdaging om zonder kleerscheuren aan de grens van Mauretanie te geraken.

Bij de grens aangekomen begonnen de formaliteiten opnieuw en het heeft maar liefst een hele middag geduurd om alle zaakjes op orde te krijgen zodat we door konden. Van iedereen moesten foto's en vingerafdrukken worden genomen. We werden per 6 het douanekantoor in gelaten en de deur ging achter ons in het slot. De Mauretaniers hebben een nogal intimiderend voorkomen, dus iedereen bleef volgzaam en onderdanig. Tussen de formaliteiten door werd er rustig gebeld, gekeuveld en thee gedronken door de douaniers. En wij maar gedwee wachten en wachten... Toen eenmaal iedereen zijn/ haar visum had konden we eindelijk door. Een pittige en vermoeiende middag, maar hey, This is Africa, man!

De legerescorte stond al voor ons klaar en zij hebben ons veilig naar ons volgende onderkomen gebracht. Het was eenvoudig en erg basis, maar ik denk dat het voor Mauretaanse begrippen een prima stek was. Het eten was vrij ondefinieerbaar en wegens gebrek aan alcohol werd door iedereen vroegtijdig het bedje opgezocht.

De volgende ochend stond een bezoek aan de technische school van Nouadhibou om computers af te geven. Het was erg bijzonder om deze school te mogen bezoeken. Het zag er allemaal erg netjes uit en we kregen een uitgebreide rondleiding door docenten en studenten. Natuurlijk was het erg chaotisch en wilde iedereen met iedereen op de foto, maar het was een toffe en interessante middag. Hier werd duidelijk zichtbaar dat Go For Africa goed werk doet voor Afrika. Vele instrumenten, gereedschappen, werkmodellen etc. zijn hier gesponsord door GFA. De studenten waren super enthousiast en gastvrij.En het was duidelijk dat dit een erg goede school is. Dat hadden wij niet verwacht aan te treffen in Mauretanie. Na terugkomst was er de gelegeheid om met alle 4-wheeldrives een Saharadorpje in de buurt te bezoeken.
Dit was ook weer een verhaal apart. Gedurende onze dagen in Mauretanie was Mbamba (ook wel Gamba, Jumbo, Bambi, Bambu genoemd) onze vaste gids.Deze gast is een goede vent, maar werkelijk waar zo gek als een deur!

Met z'n allen propten we ons in en op alle 4-wheeldrives en gingen op pad. Het was bijzonder leuk om te zien hoe de mensen hier leven, maar daar kwamen we amper aan toe aangezien Mbamba (in zijn puegeootje 205) de straatjes als rally parcour gebruikte. Dat lieten onze studenten zich niet ontgaan en dus werd het gas er goed opgehouden en als een stel malle werd er door het mulle zang geploegd.
Bottomline of this story: vele auto's kwamen goed vast te zitten. Mbamba en zijn compagnon, door ons "de schurk" genoemd, hadden de grootste lol. Alle kinderen van het hele dorp kwamen op ons afgestormd en hingen, duwde en klommen in en op alle wagens. Een groot cicus...

Ik zat bij Niels en Koen in de wagen en dit was kaasje voor Niels. Hij reed achter Mbamba, maar liet zich niet kennen. Dat liet Mbamba niet over zijn kant gaan en dus probeerde hij Niels vast te laten rijden. Maar goede chauffeur als Niels is, kwam dit niet ter sprake, tot bewondering van Mbamba. Uiteindelijk reed Mbamba nog een geit aan (niet dood) en toen was het tijd om terug te gaan naar de compound om ons klaar te maken voor het avondmaal.
's Avonds stond er een traditionele Mauretaanse feestavond op het programma. De hele omgeving kwam en ook de burgemeester en hoge legerofficieren en nog wat andere belangrijke piefen maakte acte de presence. Het hele compound werd omsingeld door soldaten om onze veiligheid te garanderen.

Alle vrouwen van GFA kregen een toga omgehangen (heel charming) en mochten traditioneel dansen op traditionele muziek voor deze hoge bazen (heel genant). Maar goed. Ik heb een paar van mijn beste moves laten zien (hakken, de robot, moonwalk en mijn hiphopmoves) en toen heb ik het maar voor gezien gehouden. Het was echter gaaf om te zien hoe de lokale vrouwen zich allemaal prachtig hadden opgemaakt en aangekleed. En ze stolen de dansvloer! Met sluier wisten ze heel sensueel en mysterieus te dansen op (voor mijn gevoel) a-ritmische, hectische muziek. Ook werd er geflirt met onze studenten en dat was het laatste wat we hadden verwacht.
Het schijnt vrij uniek te zijn om als buitenstaander op een traditioneel feest te worden uitgenodigd. Maar aangezien GFA hier goed werk doet, heeft Jan (directeur van GFA) het sinds 3 jaar voor elkaar gekregen dat er een feest ter ere van de deelnemers wordt gehouden. Erg bijzonder dus, maar iedereen vond het ook prima dat het om 12 uur was afgelopen. En niet alleen omdat er geen druppel alcohol te krijgen was....

Daags later vervolgden we onze weg naar de Hoofdstad Nouakchot. Hier hadden we een rustdag om alle Visums te regelen. Dit bleek echter niet zo eenvoudig als aanvankelijk gedacht. Door GFA waren van tevoren alle aanvragen ingediend, maar niet iedereen had approval gekregen om Senegal in te mogen. Een sterk staaltje autoriteit gebaseerd op niets, maar je kunt er niets aan veranderen en dus bleven degene die geen visum hadden achter om het daags erna opnieuw te proberen.

De eerste avond in Naoukchot waren we met een klein clubje gaan eten bij een Libanees restaurant, wat overigens heerlijk was. Harrie (deelnemer GFA) begon zich echter ziek te voelen en dit werd alleen maar erger en erger in de navolgende dagen. En dan is het nog een lange helse weg te gaan. Hij is na aankomst in Gambia meteen naar het ziekenhuis gegaan en bleek dus malaria en een darminfectie te hebben opglopen. Heftig om te zien hoe ziek iemand is met malaria.

Maar goed, eerst moesten we de Senegalse grens zien te passeren. Via een prachtige route, die geleid werd door Mbamba gingen we in de hele colonne op pad. De pest met het rijden in de hele colonne was dat we ons moesten aanpassen op het langzaamste voertuig. En laat dat nou net de brandweerwagen van Buurman & Buurman zijn. En dan slaat de verveling snel toe. En wat ga je doen als je je verveelt, natuurlijk een beetje klieren. En zo ontstond het spelletje waarin er door de wagens van onze teams werd gestreden om de koppositie. En met name Floris en Niels waren wel aan elkaar gewaagd. Natuurlijk wel op verantwoorde wijze. Dat dan weer wel.

De route ging uiteindelijk door een mooi natuurpark, maar het rijden was te leuk om er echt van te genieten. Er moest gegast worden. Het was de laatste piste die we zouden rijden en dat hebben we geweten. Dat was Mauretanie.

Mauretanie is niet mooi, maar heeft wel iets bijzonders. Er is een interessante islamitische cultuur en een bewogen geschiedenis, maar voor ons erg onbekend. Slavernij is nog niet zo lang geleden officieel afgeschaft, maar is nog steeds aanwezig bijvoorbeeld. Een vreemd idee voor ons westerlingen. Wij vonden het dan ook zeker boeiend om een korte blik in deze, voor ons mysterieuze cultuur te werpen. Maar om er ooit terug op vakantie te gaan? Nee, dat dan weer niet....