Senegal

Uiteindelijk bereikten we de grens naar Senegal via een zanderig pad door de bush en wat dorpjes. Deze stelde op het eerste gezicht helemaal niks voor, maar natuurlijk duurde het ook hier weer uren. De temperatuur was op zijn zachtst gezegd ondraaglijk en ook stonden er zo'n 50-tal verkopers, bedelende kinderen en ander gespuis, die aanvankelijk nog heel aardig leken, maar we al snel beu waren. Wat waren wij blij met de gordijntjes die ons mam gemaakt heeft. Ze voorzagen ons zowel van welkome schaduw, als dat ze ons ontrokken aan de opdringerigheid van de omstaanders.

Omdat we zolang moesten wachten, haalden degenen die achter waren gebleven omdat ze geen visum hadden ons weer in. Ze waren uiteindelijk ook nog sneller de grens over als ons... Omgekeerde wereld, maar hey, this is Africa!

Hier hebben we ook voor het eerst kennis gemaakt met Alhagie. Alhagie is de vertegenwoordiger van GFA Gambia. Ik zal mij gedurende mijn verblijf in Gambia ook ophouden in de compound van deze bijzonder vriendelijke en goedlachse man. Alhagie zou ons gedurende de laatste dagen van onze reis vergezellen om alles soepel te laten verlopen.

De avond begon al heel langzaam in te vallen toen we uiteindelijk door mochten. We lieten eindelijk na 12 dagen de Sahara achter ons. Zoveel groen hadden we allang niet meer gezien. Wat een genot! Die avond hebben we door gebracht op camping Zebrabar. Wat een heerlijke oase van verkoeling en rust. Het was er schoon en ruimtelijk en lag aan een rivier, die uitkwam op zee. Bij aankomst werden er meteen biertjes besteld en werd er met z'n allen geproost op een behouden reis zover. Die avond werd er feest gevierd. Er was weer alcohol te verkrijgen en dat hebben er verschillenden geweten. Het was een gave avond!

Daags erna was weer een rustdag en daar waren sommigen erg blij mee. Deze stond in het teken van wassen, poetsen, sleutelen, orde scheppen, eten, drinken en fikkie stoken. Er werd weer een klein feestje gevierd, gewoon omdat het kan.

De volgende dag reden we voor het eerst in 7 dagen weer eens in ons eigen team. Dat betekende dat er eindelijk weer eens een beetje kon worden doorgereden. We dachten dat we de zandwegen achter ons hadden gelaten, maar werden verrast door toch een stuk piste van ongeveer 50 kilometer. Dit was misschien wel de meest stoffige piste die we hebben gereden. 's avonds na aankomst zat werkelijk waar, alles onder het rode zand. Officieel verzamelpunt was Nioro du Rip. Echter waren hier niet veel campings te bekennen omdat het een onbeduidend stadje was. Uiteindelijk hebben we ons kampement opgeslagen op een oud kloosterterrein en mochten we gebruik maken van de aanwezige faciliteiten.

En een tijdje later kwamen ook 2 andere teams het terrein op gereden. Het bleef een rustige avond. Na enkele biertjes te hebben genuttigd in het lokale drinklokaal werden de bedjes opgezocht. Het was op dit moment dat we ons beseften dat we nog maar 1 volle reisdag voor de boeg hadden. Morgen zouden we Senegal alweer verlaten en onze laatste grens overgaan. We waren er bijna.... Nog maar een paar 100 kilometer te gaan... Gambia!