Gewapende knaap & terroriserende kinderen

Helaas blijkt Gambia ook een duistere kant te hebben. Natuurlijk weten we dit allemaal, maar hoop je er niet mee te maken te krijgen.
Maar helaas moest Marlies (particulier deelnemer GFA en studentenbegeleider) dit toch aan den lijve ervaren.

Op het moment dat ik Floris naar het vliegveld bracht, liep zij terug van Alhagie's compound naar Kairoh Garden. Een wandeling over een zandpad van pak'm beet 750 meter. Langs het pad tussen de bomen stond een jongen die iets naar Marlies riep. Zij liep door, maar reageerde wel, waarop de jongen naar haar toekwam en om geld vroeg omdat hij anders zou sterven van de honger. Marlies gaf aan niets te hebben, maar zou hem een volgende keer iets geven. Blijkbaar was dit niet bevredigend voor de knaap, want hij haalde een mes te voorschijn en greep naar Marlies haar tas. Hierop onstond een worsteling, waarbij Marlies op de grond viel. Uiteindelijk liet de knaap het mes vallen en ging er vandoor. Uiteindelijk heeft hij niets te pakken gekregen en ook was Marlies fysiek ongedeerd. Echter zat de schrik er natuurlijk goed in.
Marlies is al jaren op rij in Gambia op vakantie geweest en heeft zich nooit eerder onveilig gevoeld. Daar is vanaf nu helaas wat in veranderd. Het blijft toch lastig dat je in veel gevallen wordt gezien als een enorme zak met geld.

Het feit dat ik in een superopvallende kanariegele Mercedes Benz Vito rond rijd, roept om veel reakties. Elke dag krijg ik te horen dat ze mijn bus "liken" en willen kopen of nog beter, willen krijgen. Zelfs de politie zegt doodleuk dat ik hen die bus moet geven als ik naar huis ga. Ik lach er maar wat mee, hoofdschud een keer en rijd maar weer door....

Ook vinden ze het hier heel vreemd, dat mijn "husband" er niet meer is (Boss Lady, where is your husband? Are you all alone in that big bus? I will take care of you!) Als ik vertel dat hij al naar Nederland is, dan snappen ze er niets meer van en denken gelijk dat ik wel inga op hun avances. En ik lach er maar wat mee, hoofdschud een keer en rijd maar weer door......

Als blanke vrouw word je op twee manieren aangesproken in Gambia. De kinderen roepen allemaal: Toubob! Wat niets meer of minder betekent als "blanke".
Door volwassenen word je dikwijls aangesproken als Boss Lady. Wat volgens mij afstamt uit de tijd van de slavernij.
Allebei dus enigszins bedenkelijk, maar ik lach er maar wat mee, hoofdschud een keer en rijd maar weer door....

De zaterdag nadat Floris is vertrokken stond in het teken van de voetbalwedstrijd tussen het Go For Africa team en de club van Tanjeh. Het team van Buurman & Buurman had namelijk een hoop voetbaltenues bij en deze werden op deze middag officieel overgedragen. Het was bloedheet, maar er werd super fanatiek gevoetbald. Wat erg leuk was.
Ik stond bij de rest van de toeschouwers in het enige aanwezige streepje schaduw op het veld.

De kinderen in Gambia zijn erg vrij, op het vrekke af. Van een afstand zijn ze supercute, hoe ze je altijd naroepen en zwaaien. Maar ze zijn ook supernieuwsgierig en als ze de kans krijgen pakken ze je hand, vragen om vanalles en hangen aan je en laten niet meer los. Alhagie zegt dat je de vrekke kinderen gewoon een draai om hun oren moet verkopen, zo gaat dat namelijk hier in Gambia. Maar dat doen wij thuis niet en hier dus ook niet.
Met als gevolg dat ik een uur lang geterroriseerd ben door een kind van ongeveer 4 jaar. Ik heb haar proberen af te kopen door een fles water te geven, waar ze gretig van dronk. Maar tot mijn grote irritatie bleef ze maar op me af komen.
Uiteindelijk heb ik haar met enige ferme hand toch maar weg geduwd en daarna volkomen genegeerd, wat dus wel leek te helpen. Nooit gedacht dat ik die schattige kindertjes op een moment moe zou worden....

De zondag stond in het teken van relaxen. Ik heb contact gelegd met Maria, die sinds 2 maanden als vrijwilligster werkzaam is in het Tanka Tanka ziekenhuis. We maakten een afspraak voor de volgende maandagmorgen. Maria zou me opvangen en rondleiden. Ik was benieuwd, ik had er zin in...