24 tot en met 28 februari

Nadat we op maandag zijn aangekomen is de groep opgesplitst en heeft ieder zijn eigen onderkomen opgezocht. Floris en ik hebben het die eerste avond heel rustig aan gedaan, mede temeer omdat we de avond ervoor ook al goed waren doorgezakt.

Dinsdag waren de presentaties van de studenten in het Youth Centrum van Tanjeh. Het was leuk om eindelijk eens concreet te horen voor welke projecten de studenten zich gingen in zetten. Dit was voor de studenten ook spannend omdat de presentatie in het Engels moest, maar het ging allemaal prima.

Die avond zijn we voor de laatste maal met ons eigen team gaan uit eten en op stap geweest in Senegambia. Dit is het toeristengedeelte wat op een klein half uurtje rijden van Tanjeh ligt. Senegambia beslaat eigenlijk maar 1 straat (de strip) en 1 zijstraat. Hier zitten allerlei restaurants en uitgaansgelegenheden.
Ook zijn er in en om Senegambia een aantal dikke hotels en resorts. Het is dan ook niet vreemd dat er enorm veel blanken rondlopen en je meer Nederlands dan Gambiaans/ Engels hoort. Prima om een keertje rond te kijken, maar eigenlijk helemaal niet ons ding. Maar goed je past je aan en het was uiteindelijk natuurlijk erg gezellig.

Het is hier in Gambia normaal dat je onderweg verschillende politieposten tegenkomt. Je wordt dan geacht te stoppen en op aanwijzing van de betreffende politie mag je weer doorrijden. Wat hier nu precies de bedoeling van is, is mij nog steeds vreemd. Maar wat ik wel weet is dat je geacht wordt een leuk sociaal praatje te maken en dan mag je door. Het is hier dan ook volstrekt normaal dat de politie met je flirt, zoals ook bij Floris. De vrouwelijke agente keek van Floris naar mij en weer terug naar Floris. Daarop keek ze mij weer aan en zei: hello miss, I love your husband! Waarop ik lachend aangaf dat wel te begrijpen. Daarop moest ze enorm lachen en konden we door.

Een voordeel is ook de Go For Africa sticker op de zijkant van de bus. Als ze die zien, dan vragen ze naar Tupac (zo wordt Alhagie hier genoemd) en dan zeg je dat hij het goed maakt, lach je een keer lief en onschuldig en dan mag je door. Zo werkt dat dus in The Gambia!

Op woensdag werden de 4 scheepscontainers met goederen leeggehaald door de studenten. Het was verzengend heet en Floris en ik vonden het helemaal niet erg dat we niet mee hoefden te helpen. Wij zijn daarentegen op zoek gegaan naar het Tanka Tanka Psychiatric Hospital en dat bleek lang niet zo ver weg te zitten als ik aanvankelijk had gedacht. We hadden gehoopt Anna Bouwman daar aan te treffen, maar dat was helaas niet het geval. Dus zijn we onverrichterzake weer terug gekeerd.

Via de mail heb ik Anna vervolgens laten weten dat we in het land waren. Waarop ze me de volgende dag opbelde en we bij haar thuis op visite zijn geweest. Anna vertrok een dag later terug naar Nederland, dus het was erg fijn om haar nog even in persoon te ontmoeten. Ze heeft me het een en ander vertelt over het Tanka Tanka ziekenhuis en ook hebben we de mogelijkheden over de bus besproken. Mijn intentie is om deze aan het TTPH te doneren, maar alvorens het zover is moeten we het eerst eens worden over een aantal voorwaarden.

Zo is het voor mij onder andere belangrijk om te weten:
- Wie gaat de bus beheren.
- Wie betaalt er voor de invoer.
- Waarvoor wordt de bus gebruikt en wie houdt er toezicht op dat dit doel ook daadwerkelijk gehandhaaft blijft.
- Waar komt de bus te staan in verband met veiligheid.
- Wie gaat er in de bus rijden, m.a.w. wie is er verantwoordelijk.
- En waar gaat de bus in onderhoud en wie betaalt dit.

Anna had hier gelukkig ook al goed over nagedacht. Zij woont al jaren in Gambia en weet dus hoe zaken hier gaan. Helaas is het zo dat het met de meeste Gambianen lastig zaken doen is. Het cultuurverschil en de totaal andere mentaliteit maken dat ze alles zullen zeggen om je tevreden te stellen, maar ze maken er uiteindelijk een potje van. Althans in de ogen van ons westerlingen.
Het is niet voor niets dat hier zoveel spullen uit Europa naar toe worden getransporteerd, maar door gebrek aan kennis en inzicht zijn de meeste dingen geen lang leven beschoren. Onderhoud is in de meeste gevallen vreemd en als iets kapot is staat het er vervolgens maar wat te staan. Go For Africa probeert dit op te vangen door zowel spullen, als kennis te leveren. In de praktijk blijkt het helaas zo te zijn dat zodra de studenten weg zijn, er makkelijk terug wordt gevallen in oude patronen. Duurzame ontwikkeling blijkt iets moeilijks te zijn in Afrika.

Maar gelukkig had Anna een prima plan met betrekking tot de bus. Stichting Go For Africa moet echter ook groen licht geven met betrekking tot donatie van het voertuig, maar ik ga er vanuit dat dit geen probleem wordt aangezien aan alles is gedacht. De komende weken zal alles duidelijk worden, zodat ik, tegen de tijd dat ik vertrek, met een gerust hart de bus in goede handen kan achter laten.
Want natuurlijk blijft de bus van mij totdat ik op 12 april op het vliegveld wordt afgezet.

Nadat we bij Anna weg zijn gegaan, hebben Floris en ik ingecheckt in het Sun Swing Hotel.
Onze laatste avond samen dachten we maar even decadent door te brengen, wat best welkom was na de ontberingen van de afgelopen 4 weken.

En toen was het vrijdag 28 februari. De dag dat Floris naar huis vloog.
Maar niet nadat hij nog snel een carnavalspakje had gekocht en een laatste proost op 4 fantastische weken samen!

Het was best vreemd om Floris naar het vliegveld te brengen en uit te zwaaien. Maar we hadden er allebei naar toe geleefd en het was ook goed zo. Toch had ik wel een ietwat melancholisch gevoel omdat er nu echt een einde was gekomen aan die fantastische reis over land naar Gambia. Mijn maatje ging naar huis en nu begon mijn eigen project. Vol vertrouwen, maar ergens vond ik het best wel spannend!