Marokko

Toen we van de boot afreden was het een hectische bedoeling. Op het puntje van Marokko ligt namelijk Ceuta, dit behoort nog tot Spaans grondgebied. Het is een flinke uitdaging om de weg naar de grens te vinden en menig voertuig heeft dan ook een hele tijd rondjes gereden.

Uiteindelijk waren we dan toch compleet en konden de formaliteiten en het wachten beginnen. De eerste teams waren al opgelicht en we waren de grens nog niet eens gepasseerd.

Bij de grensovergang was het hectisch en gespannen. Er was net die dag een opstootje geweest dat door de Marokkaanse ME was bedwongen. Alles stond nog op scherp. We hebben zo'n 4 uur moeten wachten tot we groen licht kregen en mochten gaan.

Tijdens deze uren wachten hebben we onze ogen uitgekeken. Het is niet te beschrijven hoe het er aan toe gaat, maar er gebeurd vanalles: vechtpartijtjes, autoriteiten die met harde hand de orde proberen te handhaven, illegale smokkelpraktijken en een hoop geschreeuw. Er zal ergens wel een systeem in zitten, maar dat was voor ons niet te ontdekken. Een bijzondere ervaring, maar we waren blij dat we weer mochten gaan rijden. En ook waren we blij dat we onze 12 liter wijn mee naar binnen hadden weten te smokkelen. Het is namelijk verboden om alcohol het land in te voeren.

Ons team was als eerste compleet en dus gingen we en route Chefchaoun. Na de hectiek van de grens achter ons te hebben gelaten, vielen we van verbazing achterover. Na 5 kilometer ontvouwde zich een prachtig landschap met schitterende vergezichten. Bergen, groene valleien, beekjes en in de verte kondigde de voorlopers van het Atlasgebergte zich aan. Het was na de kilometers snelwegen van Europa een genot om door dit landschap te cruisen. Echter ging daarmee ook het tempo omlaag. Deze wegen waren niet geschikt voor 120 km per uur. Maar daar hadden we ons op ingesteld en het was dan ook geen straf.

's Avonds hebben we ons kampement opgeslagen op camping Izazene, waar we de andere teams ook troffen. Die avond regende het pijpenstelen en was het bitter koud, maar dat hinderde ons niets. Wij hebben de hele avond doorgebracht in de brandweerwagen van Buurman & Buurman (team: Westland 4 Gambia), waar we door hen werden verwend met een goede verwarming, lekkere borreltjes en goede gesprekken.

De volgende ochtend (7 februari) waren we weer als eerste op pad. Richting Fes. Deze dag hadden we voor de eerste keer panne aan een van onze wagens. De landrover Discovery van Bert en Lucie hield er mee op. Gelukkig hadden we een hoop vakkennis in huis en onze mannen hadden al snel in de gaten dat de dynamo het begeven had. Toch hebben ze de auto weer aan de praat gekregen en bij de eerstvolgende garage is deze vervangen door een lokale monteur onder scherp toezicht van de mannen. We zijn doorgereden tot aan Azrou, alwaar we in het donker een camping vonden en ons kampement hebben opgeslagen. Ook hier was het 's nachts bitter koud, dit zou de laatste nacht met vorst worden voor ons.

De volgend ochtend trokken we door het hooggebergte van de Atlas. Allereerst een kronkelweg door een prachtige bosachtige omgeving. Massieve besneeuwde bergketens en gebrek aan enige begroeiing verraadden op de duur de hoogte. Na wat foto's te hebben geschoten in de sneeuw begon langzaam aan de reis naar beneden. Eindbestemming Taouz. Een klein dorpje aan de rand van de Sahara.

Maar voordat we hier aan kwamen besloten we eerst de harde weg te verlaten om een prachtig meer nader te gaan bekijken. Dat hebben we geweten. Sander reed hun wagen zo vast in de klei, dat we er anderhalf uur over hebben gedaan om deze weer los te krijgen. Maar hiermee is wel meteen bewezen dat ons team erg goed is in samenwerken, waarin ieders kwaliteiten benut werden.
Eenmaal aangekomen in Taouz zijn we doorgereden tot we niet verder konden en hebben we voor de eerste maal overnacht in een hotel omringd door metershoge rode stofduinen. Het hotel was opgetrokken uit een soort klei en geitenstront en typisch Marokkaans ingericht, maar wel met een luchtje eraan. Wederom een prachtige omgeving, waardoor een prachtige beleving. Het bleef een rustige avond, want de volgende dag gingen we de piste op. Iedereen keek hiernaar uit!

De volgende ochtend hebben we een gids geregeld die bij Bert en Lucie in de auto mee zou rijden tot aan Zagora.We hebben een prachtige en uitdagende route gereden. Wij waren de enige in onze groep die geen 4-wheeldrive hadden en dus is de route hierop aangepast. Achteraf gelukkig, want een ander team had wel de 4-wheeldrive genomen met hun Ford Mondeo en deze heeft hen flink in de steek gelaten. Deze wagen moest opgesleept worden, waar de garage een hele nacht mee bezig is geweest. Door het opslepen was de schade groter geworden en dus was het prijskaartje voor reparatie rond de 800 euro. Auw, dat was niet meegenomen in het budget.

Maar wij hebben een prachtige en uitdagende dag gehad. Vooral voor de mannen die zich lekker konden uitleven en konden testen waar de auto's toe in staat waren. Dwars door een gedeelte van de Sahara, over grind en los zand, door dorpjes alwaar de kinderen meteen enthousiast op onze auto's kwamen afgerend.
Dit is ook de plek waar we voor de eerste keer goederen hebben uitgedeeld. De kinderen waren enorm blij met de knuffels van Coco en Nikka (bedankt meiden!). Ook de dekens, pennen, t-shirts en het eten viel in goede aarde.

Maar ondanks dat de mensen dit soort spullen heel goed kunnen gebruiken, voelde het ook wel wat ongemakkelijk. De Dakar Challenge wordt namelijk veelvuldig gereden vanuit heel Europa en het blijkt dan ook normaal te zijn voor de locals dat er goederen worden afgegeven. Zodra we op plaatsen stopten werden we bestormd door kinderen en volwassenen die nog net niet de spullen uit de auto trokken. Zodra we hier achter waren, zijn we dan ook een stuk selectiever omgegaan met het uitdelen.

Het is wederom jammer om te constateren dat de westerse blanken worden gezien als een zak met geld en materialen die voor het grijpen liggen. Maar dat hebben we zelf gecreëerd en het gaat heel moeilijk worden om dit terug te draaien.

Desalniettemin was het een mooie, maar ook zware dag. En alles is betrekkelijk goed gegaan. Er zijn natuurlijk wel enkele banden gesneuveld en Floris heeft de bus maar 1 keer vast gereden, waar hij zelf flink van baalde. Ook is een keer de turboslang losgeraakt, maar dit hadden de mannen zo gefikst.
Het was ver na zonsondergang dat we eindelijk Zagora bereikten. We hebben ons ingecheckt in een hotel, want de bus was een grote stoffige zandbak geworden. Een douche was meer dan welkom. We hebben geproost op een geslaagde rit en zijn tevreden ons bedje in gekropen.

De dag erna was een rustdag. Dat was wel even welkom! We hebben een camping opgezocht, alwaar we meer teams troffen. We hebben deze dag gebruikt om de bus en de spullen te poetsen, onderhoud te verrichten, de was te doen en orde op zaken te stellen. Hier kwamen Sander en Joey er ook achter dat hun auto door het chassis was gegaan. Dat was een flinke tegenvaller. Ze zijn meteen naar de garage gegaan en daar is hij toch gemaakt kunnen worden, maar ook hier hing een prijskaartje aan van ongeveer 400 euro. Gelukkig lieten de jongens zich niet uit het veld slaan. We hebben desalniettemin een gezellige avond gehad en lekker gegeten en gedronken.

Dag 10: Een prachtige rit van ongeveer 275 kilometer richting Tata. Het eerste stuk leidde ons door de prachtige Vallei de Draa. Een groene oasestrook met vele palmbomen in de anders zo droge woestijn. We zijn hier doorheen gereden en het is niet uit te leggen hoe mooi dit was. We eindigde de dag langs een prachtige canyon, alwaar we weer mooie foto's hebben gemaakt van onze stoere auto's en de omgeving.

In de dagen daarna vervolgden we onze trip van Tata via Tantan en Boujdour naar Motel Barbas. Het volgende officiële verzamelpunt voor de grensovergang naar Mauretanie. Wij waren flink opgeschoten en dus een dag te vroeg op de plaats van bestemming. En aangezien we in de Sahara zaten was er rondom Motel Barbas niets dan zand, zand en nog eens zand. En dus besloten we om 15 kilometer verder te rijden om in het wild ons kampement op te slaan in een droog geslagen zeebedding. Dat was een heel goed idee! We hebben een super vermakelijke tijd gehad.
's Avonds lekker samen pannenkoeken etc. gegeten, onze laatste wijn soldaat gemaakt, een groot vreugdevuur gestookt en een klein feestje gevierd.
De volgende ochtend hebben de mannen een oude autoband langs de weg opgesleept en deze achter de auto gebonden. Lekker buiten spelen! De grootste lol en slechts 1 gewonde. Na nog een duik in de zee, werd de terugreis naar Motel Barbas aangevangen.
De andere teams waren inmiddels ook aanwezig en het werd een rustige avond. De volgende dag zouden we Marokko verlaten en voetstappen gaan zetten in Mauretanie.

Marokko heeft zowel Floris als mij geïmponeerd. Wat een prachtig, veelzijdig land. De Atlas en de Sahara, de valleien en prachtige steden en dorpjes. De gastvrije mensen en de heerlijke keuken. Wij gaan hier zeker een keer terug komen! Bye Bye Marocco! Hello Mauretanie!